گفته بودیم قسم طالبان را باور نکنید!

یکی از موارد مهمی که از همان ابتدای طرح مذاکرات صلح با طالبان همیشه به عنوان یک  نگرانی و ترس عمومی ذکر می شد بحث اعتماد دو طرفه بود و تمام گام های برداشته شده و اقداماتی که قرار بود برای پیش برد پروسه صلح انجام شود تحت تاثیر این فضا یا به کندی پیش می رفت یا به بن بست می خورد.

این نکته در مورد امضای توافق نامه صلح امریکا با طالبان نیز سایه انداخته بود و اکنون نیز دامنگیر هر دو طرف قضیه شده است: ایالات متحده و طالبان اگرچه چندی پیش یک توافق نامه صلح چند ماده ای را در حضور برخی کشورها در دوحه قطر امضا کردند اما هیچ یک از ته دل به مفاد آن اعتقادی ندارند و از هر فرصت ممکن برای فریب دادن یکدیگر استفاده می کنند، نه طالبان قصد دارند خشونت ها را کاهش داده صادقانه پای مذاکرات بین الافغانی بنشینند و نه امریکا به این سادگی نیروهایش را از افغانستان خارج می کند.

در شرایط کنونی ایالات متحده روی کاهش خشونت و اعلام آتش بس از سوی طالبان به عنوان پیش شرط آغاز خروج تدریجی نیروهایش از افغانستان تمرکز کرده و طالبان روی آزادی 5 هزار زندانی اش توسط حکومت افغانستان ایستاده اند.

در این میان حکومت افغانستان که در کل روند گفت و گوی مستقیم امریکا با طالبان در دوحه قطر که به رهبری زلمی خلیل زاد، نماینده ویژه ایالات متحده در امور صلح افغانستان، به پیش برده شد و در نهایت به امضای توافق صلح با طالبان منجر شد، حضور نداشت اکنون بر سر دو راهی امریکا و طالب مانده است: از یک طرف امریکا فشار وارد می کند که آزادی 5 هزار زندانی طالب بخشی از توافق نامه صلح امریکا با طالبان است و حکومت باید به آن تن در دهد و  از طرف دیگر طالبان است که با سوء استفاده از این تلاش امریکا یک ابزار فشار بر حکومت افغانستان ایجاد کرده است.

براساس گزارشات هیأت تکنیکی طالبان که برای گفت و گو در مورد رهایی زندانیان این گروه به کابل آمده بود بعد از چند دور گفت و گو این نشست ها را بی نتیجه خواند و کابل را ترک کرد.

حکومت افغانستان پس از ترک گروه تکنیکی طالبان اما 200 زندانی این گروه را طی دو روز آزاد کرد و قرار است این روند ادامه پیدا کند.

بر اساس اعلام امنیت ملی افغانستان، این زندانی ها طبق تعهدی که طالبان مبنی بر عدم بازگشت آنان به میادین جنگ سپرده اند از زندان رها شده اند.

لطیف محمود، معاون سخنگوی ریاست جمهوری، گفته است انتظار این است که طالبان نباید بیش از این تعهد شکنی و بهانه جویی کنند تا این فرصت مهم را از دست ندهند.

براساس اعلام برخی رسانه ها، برخی زندانیان طالب آزاد شده در لحظه آزادی از جنگ ابراز تنفر کرده گفته اند که صلح آرزوی آنهاست.

یکی از این زندانی ها گفته است:«ما خو ضایع شدیم، اما فرزندانمان نباید به چنین وضعیتی گرفتار شوند.»

یک زندانی رها شده دیگر طالبان نیز گفت:«ما به فرمان رئیس جمهور آزاد شده ایم و صلح می خواهیم.»

اکنون اما آنچه مردم مظلوم افغانستان از آن ترس داشتند اتفاق افتاد: طالبان روز گذشته در کمال بی اعتنایی به نیت نیک حکومت افغانستان و شهروندان کشور برای رسیدن به صلح اعلام کردند که دویست زندانی آزاد شده به این گروه تعلق ندارد و نام آنها در لیست تحویل داده شده به حکومت افغانستان وجود نداشته است.

در چنین وضعیتی باید گفت که حکومت افغانستان یک بار دیگر گول تعهد طالبان را خورد، گروهی که از ابتدای پیدایش تاکنون بارها و بارها  و حتی با وجود سوگند به قرآن کریم به راحتی حرف خود را خورده و عهد شکسته است.

حال که 200 جنگجوی طالب از زندان رها شده چه کسی می داند که این افراد به صفوف جنگ علیه نیروهای امنیتی و حملات تهاجمی این گروه به قریه جات و ولسوالی های مختلف در ولایات گوناگون نپیوندند.

محمد علم ایزدیار، معاون اول مجلس سنا، در این مورد می گوید :«هیچ ضمانتی وجود ندارد که این زندانیان آزاد شده به جنگ نروند.»

حکومت افغانستان برای نشان دادن حسن نیت خود در به ثمر نشاندن توافق صلح امریکا و طالبان حتی با وجود در حاشیه بودن باز هم اقدام مثبتی انجام داد اما طالبان یک بار دیگر با شیطنت های کثیف خود این حسن نیت حکومت را نادیده گرفته در صدد سنگ اندازی در برقراری صلح در افغانستان است.

با نگاهی ساده به این نوع رفتار طالبان و افزایش حملات تهاجمی و انتحاری این گروه در ولایات مختلف از جمله حملات مرگبار اخیر این گروه به قریه جات ولسوالی دره صوف در ولایت سمنگان می توان به وضوح دریافت که صلح طالبانی بوی جنگ می دهد و در شاخه گلی که طالب به نشانه صلح می دهد نارنجک جاسازی شده است!

طالبان اگر دنبال صلح در افغانستان بودند در گام اول آزادی پانزده چهره خطرناکه را تقاضا نمی کرد، پانزده فرد خطرناکی که دستشان تا آستین به خود مردم بی گناه این کشور آلوده است.

طالبان بارها و بارها نشان داده اند که خود یک ابزار ند و هیچگاه از وحدت نظر و هماهنگی عمل نسبت به صدای صلح خواهی حکومت و مردم افغانستان برخوردار نبوده اند واین بار که با امریکا توافق صلح امضا کرده اند نیز بسیار فریبکارانه و زیرکانه به دنبال اجرای برنامه ارباب خود تطبیق سیطره آن در افغانستان هستند. پس بی جا نیست که بگوییم سوگند طالب را نباید باور کرد و تعهد طالب همان خنجر زدن از پشت است!