پنج نکته در مورد خصوصی سازی جنگ افغانستان که باید بدانید
اریک پرینس بنیانگذار شرکت امنیتی بلک واتر که پیشنهاد کننده اصلی این طرح به دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا است روز گذشته به رسانه ها گفت که تاکنون سربازان قراردادی هیچ گاه مسئولیت جنگ از جانب آمریکا را بر عهده نداشته اند.
وی همچنین گفت: “بر اساس چه چیزی فکر می کنید که سربازان قراردادی در افغانستان چاره کار نیست؟”
پیشنهاد طرح خصوصی سازی جنگ در افغانستان پس از آن مطرح گردید که دونالد ترامپ از روند جنگ در افغانستان اظهار نارضایتی شدید کرد و هنوز پس از گذشت چندین ماه نتوانسته استراتژی مشخصی برای افغانستان اعلام کند.
در همین حال اریک پرینس پیشنهاد اعزام 5500 سرباز قراردادی به افغانستان را کرده تا بر علاوه آموزش به نیروهای امنیتی افغانستان، کاری که نیروهای فعلی آمریکا در افغانستان می کنند، با نیروهای امنیتی افغانستان در نبرد نیز حضور یابند. او همچنین می خواهد یک نیروی هوایی متشکل از 90 فروند هواپیما را درست کند که مواضع طالبان را هدف قرار دهند.
در حال حاضر آمریکا 8400 سرباز در افغانستان دارد که عمدتا به نیروهای امنیتی افغانستان آموزش می دهند. آنها نقش مستقیم در نبرد با شورشیان ندارند اما همچنان از سوی شورشیان مورد حمله قرار می گیرند. براساس یک گزارش، 10 سرباز آمریکایی از آغاز سال جاری میلادی تاکنون در افغانستان کشته شده است.
اگر ترامپ تصمیم بگیرد که جنگ را در افغانستان به بخش خصوصی واگذار کند، تغییری شگرف در استراتژی جنگ آمریکا در افغانستان محسوب می گردد. این اقدام همچنین مسایل بی شمار دیگری را به میدان می آورد که در پایین به پنج نکته از آنها اشاره می گردد.
1- جنگ ارزانتر می شود. اریک پرینس مدعی است که خصوصی سازی جنگ افغانستان کمتر از 10 میلیارد دالر در سال هزینه دارد، در حالیکه پنتاگون برای سال 2017 بیش از 40 میلیارد دالر بودجه در نظر گرفته است. براساس تحقیقات دانشگاه براون آمریکا در سال 2016، جنگ افغانستان و عراق برای پرداخت کنندگان مالیات آمریکایی نزدیک به 5 تریلیون هزینه در برداشته است و همچنان نیز ادامه دارد. از سویی دیگر، اداره نظارت از بازسازی افغانستان (سیگار) تاکنون موارد بسیاری از فساد و هدر رفتن این پول ها را گزارش کرده است.
جان ساپکو رئیس اداره سیگار در تازه ترین گزارش خود گفته بود: “بیشتر این پول ها در مواردی چون طراحی ضعیف و یا اجرای ضعیف برنامه ها به هدر رفته است. بخش دیگری از این پول ها هم دزیده شده است، اما هدر رفتن پول ها بیش از همه است.”
همچنین ایده اینکه افغانستان خود بتواند هزینه ارتش خود را تامین کنند خیالی خام است. بدون حمایت آمریکا، دولت افغانستان ورشکسته خواهد شد. بنابراین، دولت افغانستان از حمایت مالی آمریکا برای تامین ارتش جدید استفاده می کند.
2- استفاده از سربازان قراردادی در مناطق در حال درگیری موضوعی بی سابقه نیست. گرچه تاکنون یک نیروی خصوصی به نفع آمریکا مسئولیت جنگ را به تنهایی بر عهده نداشته، اما تاکنون این نیروها در بسیاری از مناطق تحت درگیری فعال بوده اند. براساس گزارش های پنتاگون، بیش از دو هزار سرباز قراردادی سال گذشته در عراق حضور داشتند. 5800 سرباز قراردادی دیگر نیز توسط نهادهای دیگر مانند وزارت خارجه آمریکا استخدام شده اند.
3- استفاده از سربازان قراردادی نگرانی های اخلاقی را نیز به دنبال دارد. سربازان قراردادی شرکت امنیتی بلک واتر پیشینه درازی از کج رفتاری دارند. نام آنها در چندین قضیه حقوقی درج شده و متهم به نقض قوانین حقوق بشری هستند. برای مثال هفته گذشته، دادگاهی در آمریکا یک سرباز قراردادی این شرکت را به جرم کشتن 14 غیرنظامی عراقی در سال 2007 در بغداد به حبس ابد محکوم کرد.
4- به نظر می رسد این طرحی است که ترامپ آن را قبول می کند، اما این کار ممکن است قانونی نباشد. ترامپ مدت هاست که سخن از خشک کردن باتلاق واشنگتن می زند و علاقه خاص خود را به خصوصی سازی ابراز می کند. اما فرستادن یک نیروی نظامی خصوصی به یک کشور خارجی که به جای آمریکا نبرد کند، در حرف آسان است و عمل آن بسیار سخت می باشد. براساس پیمان نامه امنیتی آمریکا و افغانستان که در سال 2014 به امضا رسید، “دولت افغانستان حق این را دارد تا سربازان قراردادی و یا کارکنان قراردادی آن را در صورت بروز مشکل محاکمه کند.” بنابراین، این طرح قبل از اینکه عملی شود، ممکن است توسط دولت افغانستان رد گردد و یا اینکه به قراردادی ها مصونیت ندهد.
5- این طرح ضمانتی بر پیروزی نیست. دیبوره آوانت یک استاد دانشگاه دنور آمریکا می گوید “اگر به جنگ های داخلی آفریقا نگاهی بیندازیم، می بینیم که زمانی که شرکت های مختلف خصوصی (ارتش های خصوصی) که برای دولت کار می کنند با یکدیگر در رقابت هستند، این شورشیان است که نقش مثبتی در خاتمه دادن به جنگ های داخلی ایفا می کنند. این بدین معناست که شاید طرحی که اریک پرینس در سر می پروراند عملی نباشد و آن را نخواهیم.”
و به طور خلاصه اینکه، خصوصی سازی جنگ در افغانستان به معنای پیروزی نیست.
