اداره کمیشنری عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان نوشته است، تقریبا سی سال پیش، محمد حسین که در آن زمان جوانی 23 ساله بود مسئولیت خانواده اش به شمول زن، مادر، دو برادر و چهار خواهرش را به دوش گرفت تا آنها را از افغانستان که جنگ آغاز شده بود، خارج نماید.
آنها در سال 1989 وارد سوریه شدند، و فکر می کردند که سرانجام به آرامش رسیده اند. محمد حسین شروع به ساختن دوباره زندگی اش کرد؛ ابتدا در کار ساختمان بود، و سپس دو تجارت کوچک برای خود رقم زد، اما پس از چندی دوباره خود را در میان درگیری ها دید؛ جایی که او آنجا را خانه جدید خود می دانست.
بیش از 5 میلیون تبعه سوریه ای به دنبال درگیری ها در این کشور، راه مهاجرت به کشورهای دیگر را پیش گرفتند. اما کمتر کسی این کشور را به عنوان کشوری مهاجر پذیر می شناسد که هزاران مهاجر از کشورهای دیگر را در خود جای داده است.
دفتر مهاجرت سازمان ملل متحد امسال از تمامی کشورهای مهاجرپذیر خواسته تا دروازه های خود را برای تقریبا 1500 مهاجر در کشور سوریه، (1340 تبعه عراقی، 80 تبعه افغان و 80 تبعه دیگر از دیگر کشورها) باز کند، زیرا آنها به اندازه کافی امنیت جانی ندارند.
محمد حسین و خانواده او را می توان از مهاجران خوش شانس مقیم در سوریه دانست. زیرا آنها پس از آنکه از سوریه خارج شدند و خود را به رومانیا و سپس به یکی از دفاتر سازمان ملل رسانیدند، با هماهنگی سازمان ملل و پذیرش انگلیس، وارد انگلیس شدند.
محمد حسین می گوید: «زمانی که جنگ در سوریه آغاز شد، با خود گفتم احتمالا پس از مدت کوتاهی تمام می شود.»
خواهران و برادران حسین اما امنیت خود را در قطب مخالف زمین یعنی در استرالیا و آمریکا یافتند.
یک مقام دفتر کمیشنری عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان می گوید که اسکان مجدد با انتقال مهاجران به کشور ثالث امن، آنها را در امنیت نگه می دارد. مرکز انتقال ایمرجنسی در رومانیا مکانی بسیار مهم است، زیرا مهاجران در آن شهر می توانند تا زمانی که به پرونده هایشان رسیدگی می شود در امنیت کامل بسر ببرند.
