منع رفت و آمدها و حکومت نظامی در کشمیر وارد سیزدهمین روزش شد

پولیس کشمیر می گوید تا زمانی که نظم و قانون در این منطقه دوباره برقرار نشده، حکومت نظامی ادامه خواهد داشت.

یک مقام ارشد پولیس در پایتخت تابستانی سرینگر گفت هیچ درگیری عمده ای در دیروز و امروز گزارش نشده است و منطقه آرام بوده است.

روز گذشته همچنین دولت به روزنامه ها و رسانه های محلی اجازه از سرگیری فعالیت هایشان را داد، و رسانه ای های منطقه نیز از دولت خواستند تا به صورت کتبی به آنها اطمینان دهد که می توانند فعالیت هایشان را از سر بگیرند.

دره کشمیر به مدت پنج روز بدون فعالیت رسانه ای بود و روزنامه ها اجازی نشرات نداشتند.

لازم به ذکر است که روزنامه ها در حالی اجازه نشرات یافتند که انترنت در این دره همچنان قطع است و این قطعی امروز وارد نهمین روزش شده است.

خدمات تلفن نیز در همین مدت قطع بوده است و تنها در برقراری ارتباط به صورت محدود توسط شرکت خاصی با شرایط خاص صورت می پذیرد.

گفتنی است از آغاز خشونت ها از 13 روز گذشته تاکنون، 44 تن از جمله دو نیروی پولیس جانشان را از دست داده اند.

خشونت ها و درگیری ها در این دره یک روز پس از اینکه برهان مظفر وانی فرمانده حزب جدایی طالبان کشمیر هند به همراه دو همراهش توسط نیروهای امنیتی هند کشته شد آغاز گردید.

جامو و کشمیر

جامو و کشمیر ایالتی در شمال غربی هندوستان است. مرکز تابستانی این ایالت شهر سرینگر و مرکز زمستانی آن شهر جامو است.

بیشتر خاک این ایالت در رشته کوه‌های هیمالایا قرار گرفته است. این ایالت از شمال شرقی با جمهوری خلق چین مرزهای مشترک دارد و با ایالت‌های هیماچال پرادش و پنجاب هند از جنوب و بخش تحت نظارت پاکستان کشمیر معروف به کشمیر آزاد و گلگت-بلستان از غرب و جنوب غرب هم‌مرز است. جامو و کشمیر در گذشته بخشی از حکومت امیرنشین تحت‌الحمایهِٔ بریتانیای کشمیر و جامو بود. بر سر حاکمیت این منطقه بین کشورهای چین، هند و پاکستان مناقشه است و هر یک بخش‌هایی از آن را تحت کنترل خود دارند.

ایالت جامو و کشمیر که پرجمعیت‌ ترین بخش کشمیر است تحت کنترل هند قرار دارد و توسط پاکستان به‌ نام کشمیر اشغال ‌شده هند نامیده می‌شود. هندی‌ ها هم به طور متقابل بخش پاکستانی کشمیر را کشمیر اشغال‌ شده پاکستان می‌خوانند. منطقه اقصای چین در شمال کشمیر هم که تحت تصرف چین است مورد ادعای هند بوده و دولت هندوستان آن را جزو ایالت جامو و کشمیر می داند.

ایالت جامو و کشمیر به سه ناحیه تقسیم می‌شود: جامو، دره کشمیر و لِداخ. جمعیت این ایالت در سرشماری سال 2011 بیش از 12٬548٬926 نفر بوده که بیش از 8 میلیون نفر از آنها مسلمان هستند. سرینگر با 1٬192٬792 نفر و جامو با 951٬373 نفر پرجمعیت ‌ترین شهرهای این ایالت هستند. جامو و کشمیر تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان است. 67٪ جمعیت این ایالت پیرو اسلام هستند. در دره کشمیر این آمار به 95٪ می‌رسد.

بیشتر مردم جامو و کشمیر به زبانهای کشمیری، اردو، دوگری، پاهاری، بالتی، لاداکی، پنجابی، گوجری، و دادری صحبت می‌کنند. اما زبان اردو با الفبای اردو زبان اداری این ایالت است و اغلب مردم به زبان‌های هندی و انگلیسی به‌عنوان زبان دوم تکلم می‌کنند.

 تاریخچه درگیری های پاکستان و هند بر سر کشمیر

تقسیم شبه قاره به دو کشور هند و پاکستان به آرامی صورت نگرفت بلکه با شورش‌ها و تنش‌های قومی و مذهبی به خصوص بین مسلمانان و هندوها همراه بود؛ به نحوی که در حدود نیم میلیون نفر در این درگیری‌ها جان خود را از دست دادند. تعداد کشته شدگان در ایالت پنجاب از بقیه نقاط بالاتر بود چرا که در واقع به هنگام تقسیم، این منطقه دو تکه شد. بخشی از جزء هند و بخشی دیگر آن جزء پاکستان قرار گرفت.

کشمیر در زمان تسلط بریتانیا بر شبه قاره هند و قبل از استقلال هند و پاکستان، با وجودی که اکثر مردم آن مسلمان بودند، تحت حکومت فرمانروای هندو مذهب منطقه قرار داشت. هنگام تقسیم مستعمره هند به دو کشور مستقل هند و پاکستان، قرار بود سرزمین‌های مسلمان نشین به پاکستان و سرزمین‌های هندو نشین به هند واگذار شود، اما فرمانروای کشمیر شخصا تصمیم گرفت سرزمین خود را در اختیار هند بگذارد.

هنگام برقراری آتش بس سال 1949، حدود یک سوم از سرزمین کشمیر – که پاکستان آن را کشمیر آزاد می‌نامد – در تصرف پاکستان باقی ماند و هند نیز در سال 1954 انضمام رسمی بخش تحت کنترل خود – موسوم به جامو و کشمیر – را به خاک خود اعلام کرد.

چند سال بعد مجدداً جنگ دیگری بین دو کشور رخ داد. بدین ترتیب که در سال 1965، حملات ارتش پاکستان در خط آتش بس، واکنش نظامی هند و عبور نیروهای هندی از خط مرزی دو کشور در ناحیه لاهور پاکستان را در پی آورد. جنگ دوم نیز سرانجام با میانجیگری روسیه خاتمه یافت و در جنوری سال 1966، رهبران وقت دو کشور در تاشکند، موافقتنامه‌ای را مبنی بر خروج نیروهای خود از خاک یکدیگر و تعهد به حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات دو جانبه امضا کردند. با این همه، بحران کشمیر و تیرگی روابط هند و پاکستان همچنان ادامه یافت.

جنگ سوم، در سال 1971 و در پی حمایت هند از شورش استقلال طلبان پاکستان شرقی در مقابل پاکستان اتفاق افتاد که نهایتاً به تشکیل کشور مستقل بنگلادش منتهی شد که آتش بس سال 1972 و شناسایی بنگلادش توسط پاکستان در سال 1974، به این بحران خاتمه داد.

شورش و ناآرامی در کشمیر از سال 1989 شروع شد. آنچه که در این سال منجر به انتقال مبارزات مردمی به فاز نظامی شد، ناامیدی مردم کشمیر از دستیابی به حقوق اولیه شان از طرق سیاسی بود.

در سال‌های بعد نیز اختلاف بر سر کشمیر باعث بروز دوره‌ های متناوب تنش بین هند و پاکستان و تلاش هایی برای رفع اختلافات شد. در سال 1996، دو دولت کوشیدند مذاکراتی را برای حل اختلاف خود به صورت جدی دنبال کنند، در حالی که هر دو کشور به تکنالوجی تولید تسلیحات هسته ای دست یافته بودند. این اقدامات به خصوص در سال 1997 و مذاکرات وزیران خارجه هند و پاکستان در دهلی امیدهایی را برای رفع نهایی بحران به همراه داشت. با این همه، تنش در روابط دو کشور، که فعالیت جدایی طلبان کشمیر هند به آن دامن می‌زد، هرگز به طور کامل رفع نشد.

در واقع با وجود انجام برخی مذاکرات صلح در سالهای گذشته ، گسترش تحرکات مذهبی و اقدامات تروریستی در هند و کشمیر، مانع جدی بر سر راه حل اختلافات دو کشور است.

در سال های بعد مبارزان مسلمان مخالف حکومت هند در کشمیر با هدف الحاق دو بخش این سرزمین دست به شورش مسلحانه زدند که در جریان آن تا کنون بیش از 40 هزار نفر کشته شده‌اند. هند پاکستان را به حمایت از مبارزان مسلمان کشمیر متهم می کند.