نبود تشناب های عمومی در کلان شهری مثل کابل سبب درد سرهای بزرگ برای شهروندان به ویژه سالمندانی که از بیماری هایی مثل شکر رنج می برند و مدام باید به تشناب بروند شده است.
نبود تشناب های عمومی در کابل باعث می شود بسیاری از شهروندان از هر فرصت پیش آمده برای تشناب استفاده کرده معمولا به کوچه های دنج و خلوت، پشت بس های پارک شده، لابه لای درختان در پارک، لابه لایه موترهای پارک شده یا هر جا ممکن دیگر مراجعه کنند.
این قضیه برای زنان بسیار تلخ تر است چون زنانی که برای خرید یا دیگر امورات زندگی از خانه بیرون می شوند به هیچ عنوان نمی توانند در بین راه قضای حاجت کنند چون مانند مردان آزادی عمل ندارند.
یکی از مکان هایی که شهروندان کابلی برای تشناب استفاده می کنند دریای کابل است چون هم جداره های سیمنتی آن بلند است و می توان با دو پا روی آن به صورت نیمه خم قرار گرفت و دفع را انجام داد و هم آنقدر کلان است که مخلوط مایعات دفع شده انسانی و فاضلاب موجود در دریا به سختی قابل تشخیص است.
به یاد دارم چند سال پیش به عنوان خبرنگار مصاحبه ای با آقای نواندیش، شهردار وقت کابل، داشتم. از ایشان از نبود کثافت دانی های عمومی در سطح سرک ها و مکان های شلوغ شهر و نیز نبود تشناب های عمومی پرسیدم. آقای نواندیش در جواب مسائل امنیتی را پیش کشید و گفت:«اگر در سرک ها کثافت دانی نصب شود، داخل آنها بمب گذاری می شود و تشناب ها هم به محل تجمع پودری ها یا مخفیگاه انتحاری ها ممکن است بدل گردد.»
این نکته تنها در کابل نیست، به بیرون از کابل هم که بروید با مشکل مشابه روبرو می شوید. کافی ست از کابل به سمت سالنگ خارج شوید، نزدیک ورودی سالنگ چند رستورانت محلی خوب می بینید که غذاهای سنتی مانند قابلی سرو می شود. اطراف رستورانت ها درختان زیبا قرارگرفته و از میان درختان رودخانه ای پرآب عبور می کند. همه چیز خوب است و زیبا! تا اینکه تصمیم می گیری برای یک گشت و گذار کوتاه چند دقیقه ای به میان درختان و کنار رودخانه بروی! اینجاست که پای شما روی چیزی قرار می گیرد که از رفتن خود پشیمان می شوید! به هر طرف که نگاه می کنی همان فضولات انسانی رها شده در دل درختان را می بینی! تاسف بار و شرم آور است!
نبود تشناب های عمومی در سطح کابل و رفتار زشت و شرم آور برخی از شهروندان در دفع ادرار چنان سیمای شهر را به هم می ریزد که اگر مهمانی از یکی از کشورهای متمدن دنیا داشته باشی، تمام صورتت از عرق شرم پر می شود!
نگاهی به آمار نشان می دهد که 600 میلیون هندی نیز تا 6 سال پیش به تشناب دسترسی نداشتند اما نخست وزیر هند در برنامه خود 111 میلیون تشناب را ساخت.
مقامات حکومتی در افغانستان نیز باید چنین برنامه ای را در کابل روی دست بگیرند، تا شهروندان از کناره های دیوار و جوی برای تشناب استفاده نکنند.
