به فرض که ما طالب را قبول کردیم از کجا معلوم که آنها ما را قبول کنند
ما هم به خدا قسم دوست داریم در کشور ما یک دولت اسلامی عدالت پیشه باشد، امنیت کامل باشد، دیگر درمسیر راه کشته نشویم زنده ذبح و پوست نشویم، درتابستان کوچی تمام علف مراتع ما را نخورند، رشوه خاری نباشد ،ما هم در سرنوشتمان سهیم باشیم ،مذهب ما رسمی باشد دیگر در دانشگاه مدرسه و مسجد کشته نشویم، دراداره و دادگاه و اجتماعات توهین و تحقیر نشویم، به خدا قسم ازجنگ و نا امنی خسته شده ایم، ازفقر بی کاری بی چارگی جان به لب شدیم، ازمهاجرت در راه پاکستان وایران و اروپا خسته شدیم، دوست داریم همه اهل افغانستان یک زندگی برادروار و مسالمت امیز و احترام متقابل کنارهم مثل بقیه کشورها ومردم دنیا داشته باشیم و یک زندگی عاری ازتعصب وخشونت، تبعیض، آدم کشی داشته باشیم!
چه کنیم که نمی شود فکرکنم این آرزو را به گور ببریم!
شیعیان چون که در موضع ضعف قرار دارند از خدایشان است که طالبان آنها را به عنوان یک مسلمان در کنارشان قبول کنند. پای لخت از خدا چه می خواهد، کفش!
اگر گفت خب حالا که ما حاکم شدیم شما یا از نو کلمه بخوانید یا جزیه بدهید، یا دسته جمعی کوچ کنید، یا دسته جمعی قتل عام بشید یا یک زندگی ذلت بار که همه نوع آزادی سلب شده باشد نه در قدرت شریک باشید، نه در مملکت کاره ای باشید نه درصدا و سیما حق شبکه رادیو و تلویزیون داشته باشید نه حق احزاب رسمی به عنوان حق سیاسی داشته باشید! این که نشد زنگی، نشد هموطن، این که نشد مسالمت امیز زنگی کردن این که نشد دوستی و روابط حسنه!
دلم می خواهد داد بکشم از این همه بدبختی و ظلم و نفهمی، هردو طرف به سمت یک قبله نمازمی خواند، خدای واحد را قبول دارند، یک کتاب، یک پیامبر، یک بهشت و جهنم را قبول دارند با هم می جنگند هر دو طرف هم شهید می شوند؟!!!!!!!
برعلیه همدیگر فتوای جهاد می دهند همدیگر را کافر می خوانند و مستحق جهنم!
