افغانستان در ردیف 18 کشور کمتر انکشاف یافته قرار دارد

وی تاکید کرد کشورهای دریافت کننده کمک ها، بدون ایجاد ظرفیت و اصلاحات لازم تنها به منافع شخصی دولتمردان خود توجه کردند و به فساد اداری دامن زدند.

صلاح الدین ربانی، وزیر امور خارجه افغانستان، نیز در این نشست گفت:”کمک های ارسالی به افغانستان در 15 سال گذشته کمکی به توسعه اقتصادی و در نهایت رفاه شهروندان افغانستان نکرده است.”

با تامل در سخنان امروز رئیس جمهور و وزیر امور خارجه باید گفت کمک های مالی خارجی نه تنها گرهی اساسی از مشکلات عمده افغانستان باز نکرده که سبب پیچیده شدن اوضاع نیز شده است؛ شاید اگر کشورهای کمک کننده نیمی از پولی را که در قالب کمک به بازسازی افغانستان به کشور سرازیر کردند را در بخش نظارت بر نحوه مصرف این کمک های مالی صرف می کرد امروز شاهد اوضاع بهتری بودیم. بر اساس آمار موجود، پولی که به افغانستان آمد چیزی بیشتر از هزینه ای بود که در قالب مارشال پلان به اروپای بعد از جنگ جهانی دوم سرازیر شد؛ اروپا با آن پول از خاک بلند شد اما افغانستان حتی نتوانست بخش نظامی به شمول اردو و پلیس ملی خود را بسازد و تروریزم را نابود کند تا امروز برای ایجاد صلح کاسه گدایی پیش پاکستان و طالبان مزدور دراز نکند.

رئیس جمهور اشرف غنی امروز در کنفرانس گروه به اضافه هفت در حالی از مبارزه مشترک کشورها علیه فساد اداری سخن می زند که بیخ گوش او کسانی در بدنه دولت امروز و دولت دیروز میلیون ها دالر از کمک های خارجی که در بخش نظامی و مبارزه با تروریزم تخصیص یافته بود را به طرز ماهرانه و بدون به جای گذاشتن اثری هدر دادند.

افغانستان امروز علی رغم تلاش های پی در پی اما نامشخص بیش از پیش قربانی تروریزم منطقه و بین الملل می باشد؛ طالبان بیش از پیش جولان می دهند و داعش در برخی از ولایات لانه سازی کرده است.

تنها چند هفته بعد از راندن جنگجویان داعش از شرق افغانستان، این گروه دوباره در بخش های دیگر بازسازی شدند.

در اوایل ماه مارچ درست زمانیکه نیروهای امنیتی افغانستان داعش را از ولایت ننگرهار دور ساخت رئیس جمهور اشرف غنی گفت که افغانستان را به گورستان داعش تبدیل می  کند؛ در آن زمان داعش تنها 8 کیلومتر به عقب رانده و 22 قریه باز پس گرفته شد.

اکنون بیش از یک سال است که داعش و گروه های وفادار به داعش مناطق دور دست زیادی در افغانستان را تحت کنترل خود دارند و با جذب جوانان افغان و شست و شوی ذهنی آنان عضو گیری می کنند.

داعش در بسیاری مناطق مدارس را به روی دانش آموزان بسته و کودکان وطن را از نعمت علم آموزی محروم ساخته است.

ده ها سرباز اردو و پلیس ملی در باز پس گیری مناطق توسط داعش سر بریده می شوند.

باشندگان ولایت ننگرهار در یک بی اعتمادی کامل به دولت می گویند”دولت برای حفاظت از ما اقدام کافی انجام نداده است و مردم برای دفاع از خود گروه های نظامی ایجاد کرده اند.”

این باشندگان در کمترین خواسته از دولت توقع دارند از قیام های مردمی علیه داعش حمایت کند.

آنان می گویند اگر دولت از ما حمایت کند، داعش نمی تواند مناطق را بگیرد اما اگر دولت حمایت نکند، داعش هر روز مناطق را اشغال می کند.

جنرال جان کمپبل، فرمانده اسبق نیروهای امریکا و ناتو در افغانستان، نیز اوایل ماه جاری گفته بود بین 1000 تا 3000 جنگجوی داعش در افغانستان فعالیت دارند.

بنابراین افغانستان و دیگر کشورهای عضو گروه به اضافه هفت که با نام کشورهای متاثر از جنگ یاد می شود هرگز با کمک های خارجی آباد و مرفه نمی شوند؛ این کشورها که وابسته به کمک های اقتصادی خارجی هستند تا زمانیکه با ایجاد اصلاحات عمیق در بخش سیاسی، دولتمردان بی اراده را کنار نگذارند و با شناخت ظرفیت های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی خود به یک خود باوری و در نهایت استقلال فکری و مالی نرسند، هرگز موفق به حل اساسی چالش در کشور های خود نمی شوند.

رئیس جمهور گرچه به این واقعیت پی برده است اما نبود یک سیستم سیاسی هماهنگ و بی برنامه و از همه مهمتر دخالت استعمارگران، توان هرگونه اقدام عملی را از وی گرفته است.

کشورهای استعماری در یک برنامه ریزی دقیق برای تک تک ملت و کشورهای وابسته برنامه های خاص خود را دارد و به این راحتی اجازه نمی دهد که این کشورها خود کفا شوند.

نگاهی به اوضاع یک دهه و نیم افغانستان این  ادعا را ثابت می سازد: همه چیز در افغانستان نیمه کاره رها شده، از اردو و پولیس ملی گرفته تا پروژه های اقتصادی. افغانستانی که با شعار مبارزه با تروریزم، آمریکا و هم پیمانانش را اجازه ورود داد، امروز بیش از هر کشور دیگری قربانی تروریست است و تمرکز لازم برای پیشرفت اقتصادی و حل چالش های خود را ندارد.

.

.