به گفته این منابع، ریاست شورای عالی مصالحه، پنجاه درصد کابینه و حق تعیین برخی از والیان از مفاد مهم طرح عبدالله عبدالله برای تشکیل یک دولت مشارکتی می باشد.
منابع نزدیک به عبدالله عبدالله تاکید می کنند در صورتیکه طرح تهیه شده از سوی رهبر تیم ثبات و همگرایی از سوی رئیس جمهور غنی رد شود، عبدالله عبدالله خواستار تشکیل یک کنفرانس بین المللی مشابه کنفرانس بن در سال 2001 خواهد شد.
با این وصف به نظر می رسد تمام تلاش های انجام شده از سوی دیپلمات های غربی در قالب تویت ها و کنفرانس های مختلف به ویژه تلاش های ایالات متحده امریکا و دیگر کشورهای قدرتمند در یک و نیم ماه اخیر برای حل اختلاف انتخاباتی غنی و عبدالله بی نتیجه مانده است.
عبدالله پس از مشورت با متحدین و هم تیمی هایش طرح تشکیل یک دولت مشارکتی که در آن ریاست شورای عالی مصالحه با تمام اختیاراتش را تهیه کرده است، طرحی که در آن برای رئیس جمهور تنها نقش نظارتی در نظر گرفته شده است.
براساس گفته های منابع نزدیک به آقای عبدالله، در صورتیکه غنی طرح تهیه شده توسط تیم ثبات و همگرایی را رد کند، عبدالله عبدالله از جامعه بین الملل خواهد خواست یک مجمع بین المللی همانند کنفرانس بن که در سال 2001 برگزار شد را برپا کند و یک دولت که در سطح بین المللی به رسمیت شناخته می شود تشکیل گردد.
دفتر رئیس جمهور غنی تاکنون در ارتباط با موضوع اظهار نظری نکرده و به طور رسمی طرح را دریافت ننموده است اما به نظر می رسد از محتویات طرح آگاهی دارد.
بسیاری بر این باورند که رئیس جمهور غنی با تشکیل هرگونه دولت مشارکتی مخالفت خواهد کرد.
این درحالی ست که ایالات متحده امریکا همواره بر تشکیل یک دولت همه شمول تاکید کرده است.
زلمی خلیلزاد، نماینده امریکا در امور صلح افغانستان بعد از دیدار اخیرش با وزیر امور خارجه هند گفت آنها در مورد کاهش سریع خشونت، آغاز سریع مذاکرات بین الافغانی و تشکیل یک دولت همه شمول گفت و گو کرده اند.
علاوه بر امریکا، اروپا، مسکو، تهران، دوشنبه، آستانه و چندین کشور منطقه ای دیگر نیز از اوضاع سیاسی کنونی در افغانستان راضی به نظر نمی رسند.
در چنین فضایی به فرض اینکه طرح عبدالله برای تشکیل یک دولت مشارکتی از سوی غنی پذیرفته شود، آنگاه تکلیف طالبان چه می شود، طالبانی که با افزایش حملات تهاجمی و انتحاری خود در یک و نیم ماه اخیر به ویژه پس از امضای توافق نامه صلح با امریکا به دنبال امتیاز گیری بیشتر در مذاکرات بین الافغانی هستند و در این راستا حمایت پاکستان را نیز با خود دارند.
امریکا و مقامات برخی کشورهای اروپایی که در مراسم تحلیف غنی شرکت کرده بودند اگر از طرح عبدالله حمایت کنند باید به غنی برای پذیرش تشکیل یک دولت همه شمول یا به تعریف عبدالله دولت مشارکتی فشار وارد کنند و در این صورت نتیجه انتخابات که در آن غنی پیروز و رئیس جمهور است عملا باطل خواهد شد.
اینکه امریکا و غرب تا چه حد موفق خواهند شد در دولت همه شمول سه جناح عبدالله، غنی و طالبان را کنار هم به کار مشترک که همان دولت همه شمول است کنار هم نگه دارد سئوال پرمخاطره ای به نظر می رسد.
اگر به اوضاع نابسامان کنونی جاه طلبی های طالبان برای احیای امارت اسلامی را نیز اضافه کنیم، تصور نوع حکومت آینده در افغانستان پیچیده تر از حالت کنونی خواهد شد، طالبانی که چندی روز پیش منشور امارت اسلامی خود برای آینده افغانستان را نیز ارائه کردند.
هماهنگ کردن سه جناح که همه خواهان به دست آوردن قدرت حداکثری در افغانستان هستند به نظر کار مشکلی حتی برای امریکا می باشد: پنجاه درصد کابینه، حق تعیین والیان و ریاست شورای عالی مصالحه از سوی عبدالله، انحصارگرایی غنی برای در اختیار داشتن سرقومندانی قوای مسلح و کرسی ریاست جمهوری با تمام اختیارات اصلی اش و هیمن طور طالبان با داعیه امارت اسلامی شان به طور حتم مسأله ساده ای برای حل کردن نیست.
تازه اگر دخالت های خارجی از جمله سکوی پرتاب ساختن از صلح افغانستان از سوی ترامپ، سیاست عمق استراتژیک پاکستان به افغانستان و برخی منافع کشورهای منطقه ای و فرا منطقه ای دیگر نظیر روسیه، هند، چین، ایران و چند کشور آسیای مرکزی را نیز به معادله جنگ و صلح در افغانستان اضافه کنیم، داستان بسیار پیچیده تر از حد تصور می شود!
