استاد سیاف این روزها چه می کند؟ آیا خداوند دعاهای او را در فیسبوک نمی بیند؟

استاد عبدالرب رسول سیاف از رهبران مطرح جهادی افغانستان علیه تهاجم شوروی و دارای پشتیبان مردمی گسترده ای در کشور بود یا است.

بر علاوه آن، مهارت استاد سیاف در علوم دینی اسلامی بر همگان آشکار است و بر هیچ کس پوشیده نیست که او استاد قهاری در زمینه علوم دینی می باشد؛ در واقع لقب «استاد» نیز به همین منظور به او اطلاق می گردد.

البته ناگفته هم نماند که در افغانستان رسم بر این است که به ناخوداگاه رهبران جهادی را چه با سواد و چه کم سواد «استاد» می نامند؛ اما شاید تنها کسی که واقعا لیاقت داشتن صفت استادی را در پیشوند نام خود داشته باشد، استاد عبدالرب رسول سیاف است؛ البته تاکید می گردد که فقط به واسطه مهارت ایشان در علوم دینی.

وی زمانی شدیدترین مواضع را علیه طالبان می گرفت و از منظر دین حملات طالبان را محکوم و حرام اعلام می کرد.

او حتی چندی پیش هم و به دنبال حملات مرگبار گروه داعش بر مساجد شیعیان در قندهار و قندوز با کنایه به طالبان گفته بود که «آیا هنوز کمپ های انتحاری تان فعال است؟ این حملات چه از سوی داعش باشد و چه از سوی طالبان، من همواره آنها را براساس شریعت، قرآن و احادیث پیامبر اسلام محکوم کرده و می کنم.»

از آنسو، داکتر محمد نعیم سخنگوی طالبان در دوحه قطر زمانی و پیش از سقوط دولت پیشین در مصاحبه ای گفته بود که براساس فتوای 1500 عالم دین حملات خود را علیه مواضع دولت پیشین انجام می دهند و به دنبال سرنگونی آن هستند.

حال این سوال در ذهن ها مطرح می گردد که علم استاد سیاف بر علم تمامی این 1500 عالم دینی که طالبان از آن سخن می گفتند و براساس فتوای آنها حملات شان را انجام می دادند، برتری می کند و یا این که طالبان دروغ می گفتند و هیچ عالم دینی در کار نبوده که فتوایی در این خصوص صادر کرده باشد؛ و یا این که ….

بهتر است جور دیگری به مسئله نگاه کنیم تا هم سوال و هم پاسخ مان را دریابیم؛

همانطور که گفته شد استاد سیاف شدیدترین مواضع را علیه طالبان داشت. اما تابستان سال گذشته رئیس لویه جرگه مشورتی صلح شد تا در مورد آزادی 400 زندانی به اصطلاح خطرناک طالبان تصمیم گیری صورت بگیرد.

اشرف غنی براساس پیمان صلح امریکا با طالبان 4600 زندانی طالبان را آزاد کرده بود و مدعی شده بود که براساس قانون اساسی و قانون جزا اختیار آزادی 400 تن دیگر از این زندانیان را که به اصطلاح خطرناک می نامیدند، ندارد.

امریکا بدون حضور افغانستان با طالبان در دوحه توافق کرده بود که 5 هزار زندانی طالبان از زندان های افغانستان آزاد گردد.

لویه جرگه مشورتی صلح برای آزادی این 400 زندانی با اشتراک 3200 نفر برگزار شد و با ریاست استاد سیاف تصمیم بر آزادی این زندانیان گرفته شد.

حال، ساده لوحانه است که اگر باور کنیم تصامیم مهم کشوری در لویه جرگه مردمی گرفته میشد و لازم الاجرا می گردید، و باز هم ساده لوحانه تر از موضوع قبلی است که اگر باور کنیم تصمیم آزادی 400 زندانی خطرناک طالبان در لویه جرگه توسط 3200 اشتراک کننده به ریاست استاد سیاف گرفته شد.

تصمیم آزادی زندانیان از قبل در جای دیگری گرفته شده بود، و فقط لوی جرگه مشورتی صلح برگزار شد تا مثلا افکار عمومی کمی تلطیف گردد؛ اما تصمیم دادن ریاست این لوی جرگه مشورتی صلح به استاد سیاف واقعا تصمیم زیرکانه ای بود.

اینکه تصمیم دادن ریاست به استاد سیاف توسط چه کسانی گرفته شد مهم نیست، مهم این است که تصمیم هوشیارانه ای بود؛ اما مهم تر از این موضوع، «قبول ریاست» بود که استاد سیاف می توانست قبول نکند.

چه عاملی سبب شد که استاد سیاف ریاست این لویه جرگه مشورتی صلح «تشریفاتی» را قبول کند تا به آزادی 400 زندانی خطرناک طالبان رای مثبت بدهد را تنها خود استاد به عنوان یک عالم دین می داند.

اما هر آنچه عامل آن تصمیم به قبول ریاست بوده، از آن پس افغانستان روزگار خوش خود را حداقل تا به امروز فراموش کرده و روز به روز وضعیت مردم با وجود دعاهای پیوسته استاد سیاف بدتر و بدتر می گردد.

استاد این روزها هر چه بیشتر دعا می کند، مردم بیشتر و بیشتر در فقر و تنگا فرو می روند؛ شاید استاد نباید در فیسبوک دعا کند، یا نباید در کل دعا کند، و یا شاید به عنوان رهبر باید کار دیگری بکند.  

ظاهرا خداوند بزرگ (نعوذ بالله) در فیسبوک فالوور استاد سیاف نیست و دعاهای او را که برای خیر مردم می کند، نمی بیند.

مرتضی صمیمی