از شهرک الغرافه دوحه که عبور کنی، خانه های لوکس رهبران سیاسی طالبان نمایان می شود. رهبرانی که ظاهر آراسته و فربه شان، نشان از رفاه و آسایش بی اندازه دارد. هر کدام آنها از دولت قطر، بین ۱۲ تا ۱۴ هزار دالر، معاش ماهانه دریافت کرده و دختران و پسرانشان در کشورهای خارجی با بهترین امکانات تحصیل می کنند.
اما در این سو، جنگجویان بیسواد طالب که حتی کلمه گفتن خود را بلد نیستند، با ظاهری نحیف و ژولیده، سالها کوه به کوه، فقط تفنگ، جنگ و ویرانی را شناخته اند و بس. آنها تابع تربیت شده اند. آن هم توسط رهبران مرفه ای که در فضایی آرام و امن با قرائت های منفعت جویانه از شریعت، برای آنان مکلفیت شرعی تعیین کرده اند تا برای به قدرت رسیدن آنها، جهاد کنند.
آنان هیچگاه فرصتی برای رفتن به پارک، ورزشگاه و یا ادارات مدرن امروزی نیافته اند. شوق و اشتیاق جنگجویان طالب به سامان آلات ورزشی، پارک و… در مناطق تحت تصرفشان، بیانگر عدم رشد کودک درون آنهاست که امروز تبدیل به عقده ای برای ویرانی شده است. اگر صلح شود، عقاید افراطی طالبانی هم در جامعه هضم می گردد. جوانان طالب هم مانند دیگر جوانان، نیازمند تفریح و برخورداری از زندگی آرام می باشند.
داکتر ذکیه عادلی
