قصیده‌ی امام/ به مناسبت رحلت امام خمینی(ره)

قصیده زیر به مناسبت رحلت امام خمینی(ره) توسط شاعر گرانقدر داکتر سید علی موسوی چکاوک سروده شده که از نظر می گذرد:

ز محفل نمی آید آواز یــــار

زبستان  پریدست  مرغ  هـزار

درآن  شام  بینام،  نام  آوران

چو طوفان هوا را نمودند  تار

یکی می خروشید چون صاعقه

یکی  گریه  چون ابر های بهار

یکی می سرودی به مهر رخش

کزو ماه و پروین شده شرمسار

چو گوهر روان بود اشک صدف

دل ریش  نسرین  و مژگان خار

شقایق  همه سر به زانوی غم

دران  سو یکی  لاله‌ی  داغـدار

سحرشبنم از چشم گل می چکید

به  رخسار  برگ  زمرد نگـــار

لحاف   درختان   طلای  زریر

چو  تاج  عروسان هندو تبــار

هلالش  چو  قوس  قزح  دلفریب

وبدرش  درخشان تر از ده و چار

به  یاس  کبودش  درین  انجمن

شکسته  سر  خامه  ها  بی شمار

چسان  مرکب راهــــوار خیال

رسد   بر  بلندای  آن  کوهــسار

دریغا  سر  جنگ   دارد   سپهر

کمان کرده  ابروی  توسن  سوار

شـــهیدم به محراب  پیوسته اش

چـــو کشتی  بیانداز  اندر کـنار

خـوشا روزگاران ساقی  و  می

که  با یار گه مست و گاهی خمار

لب  نوش  بودی  و نیش  حیات

شب   وصل  بودی  و آغوش یار

عقابش   نیاید  به  پستی  فـــرود

که   او  لانه دارد  به  اوج  منار

به  پرواز  آمـد  چـــو روح  خدا

سبک   بال  تا  قرب   پروردگار

خمینی   خمینی   کجا  رفته ای ؟

درین  بزم  بودی تک  و  نامـدار

چی  گوییم در سوگ خورشید دهر

خــراباتی  و شــــیر شب زنده دار

به یکدست خود پرچم عشق داشت

به دست  دگر  قبضه‌ی  ذوالفــقار

کتــاب    خدا   بر  زبانش  روان

ز انـــوار   ایمان   دلش  کامـــگار

لـوای   علی  را   نمــــوده  بلند

شده مایه‌ی عـــزت و افتـــــخار

نظـــام   الـهی   بنا  کرده  اســـت

یکی   پیــر   برنا   دل   هوشـیار

شـــــکوه  نخســتین  اسلام را

نمود ســت  احیا  امـــــام کبار

تو  بیداری   آمــــــــوختی   بر  ملل

منـــــــادی  آزادی   و اعتــــــبار

تو  ای   اســـــوه‌ی  وحدت  و اتحاد

نماد  غیــــــوری  و عز و  وقــــــار

تو بشکســته  ای  پوز طــاغوت  را

بر آورده  ای  از شیــــــادان  دمـــار

زبون  گشــــته  مستکبران  جــــهان

به  دست  جمــــارانیی خاکســـار

ســراغِ پیـمــــبر گـــــرفتم  از او

حکیـم  وشــجاع  و بزرگ و عیار

بجــا مانده  اوصـــاف نیــکو  زخود

هـــــــزاران  ورق   دفتری  زرنگار

فراق  تو هر چند  ســـــــوزنده است

برفتی  و مــــاندی  نکو  یادگـــــــار

به  ســـــــــیمای  رهبر نشان  تو بود

فقیـــه  و  ولی امـــر  با اقـــــتدار

خــــــدایا   تو  پاینده دارش  همیـــش

نظــــامش  به  تایید  خود   اســـــتوار

صــــــبا  پیک ما  می رســـاند به  او

ازین  کــــوی  تا  آن   خجسته مزار

“چـکاوک”  بجز شعر چیزی نداشت

 که  می ریخــت  در پای تو  باربار