به تازگی عمران خان نخست‌وزیر پاکستان با صدای آلمان گفت‌وگویی اختصاصی داشت که بر سه محور استوار بود، روابط اسلام‌آباد- دهلی نو، نقش پاکستان در تنش‌ها میان ایران و عربستان و نفوذ این کشور در روند صلح افغانستان.
هرچند عمران خان در مورد روند صلح افغانستان خوشبینانه حرف زد و همچنان در رابطه به روابط افغانستان و هند محتاط بود، ولی نتوانست راز نگهدارد و حرف سلف خود را(پرویز مشرف و دیگر سردمداران پاکستان) تکرار نکند.
او در مورد مناقشه کشمیر، هند را «نازیست»، «بزرگترین خطر برای منطقه» و مدافع هندوییزم خواند ولی در رابطه به افغانستان گفت که این کشور مستقل است و می‌تواند با هر کشوری که خواسته باشد، رابطه ایجاد کند، اما در اشاره کوتاهی افزود که نگرانی اصلی پاکستان از حضور هند در افغانستان این است که دهلی نو از خاک افغانستان به نظامیان پاکستان آسیب بزند- همان چیزی که چندی پیش پرویز مشرف بیان کرده بود.
آقای خان در بخشی از سخنانش در مورد روند صلح و مذاکرات میان امریکا و طالبان گفت که کشورش تمام تلاش خود را کرده تا زمینه گفت‌وگو ها را فراهم کند و همچنان دو استاد خارجی دانشگاه امریکایی افغانستان که از سوی طالبان ربوده شده بودند با پادرمیانی اسلام‌آباد آزاد شدند.
حال با توجه به اظهارات آقای خان به این نتیجه منطقی می‌رسیم که هنوز نیز دوکتورین سیاست خارجی پاکستان در قبال افغانستان، هند محور است و همچنان این کشور رابطه نامشروع ولی مستحکمی با گروه طالبان دارد یا دست کم بخشی از گروه طالبان وابسته به آی اس آی است.
اگر به شواهد و مدارک نگاه کنیم، هم اسامه بن لادن در خاک پاکستان کشته شد، هم استادان دانشگاه امریکایی افغانستان در خاک این کشور نگهداری می‌شدند و رها گشتند، پس کابل درست می‌گوید که پایگاه و عقبه مکانی طالبان به آن سوی خط مرزی بر می‌گردد. گذشته از این، زمانی که طالبان برای مشوره در مورد آتش‌بس رهسپار مشورت با رهبری خود شدند، می‌دانید کجا رفتند؟ پاکستان.
اکنون اگر سیر منطقی مذاکرات امریکایی‌ها و طالبان را بررسی کنیم، باید دریافته باشیم که پاکستان یا دست کم هسته اصلی قدرت در این کشور(فوج) تاکنون نگذاشته که گروه طالبان با دولت افغانستان وارد مذاکره مستقیم شود و آتش‌بس را بپذیرد. آنچه پیداست در این کار موفق هم بوده است.
تحلیل نگارنده از آتیه مذاکرات صلح این است که اگر کابل می‌خواهد در برابر طالبان موفق باشد، باید هند را قربانی ثبات سیاسی کشور کند؛ چه در غیر آن پاکستان با اشرافی که بر تمام گروه‌های مسلح مخالف دارد به جنگ نیابتی علیه آنچه منافع هند در خاک ما تفسیر می‌کند ادامه خواهد داد و مذاکرات صلح در واقع تیتراژ سناریوی جدید فروپاشی نظام خواهد بود.
دید
