امرالله صالح که اکنون به عنوان معاون اول در تیم انتخاباتی رئیس جمهور غنی قرار گرفته و در حمایت از برنامههای غنی سخنها میگوید روزگاری نه چندان دور در صف سرسختترین مخالفان غنی قرار داشت، در واکنش به برنامههای یک جانبه غنی موضع میگرفت و در نقش یک دانای کل، فضای فیس بوک را از انتقادات خود پر میساخت.
امرالله صالح پس از کنار زده شدن از ریاست امنیت ملی جنبش سبز را تأسیس کرد و از این آدرس انتقادات خود علیه حکومت را ادامه داد.
هارون معترف، رئیس جنبش گذار، با نشر یکی از پستهای امرالله صالح که در سال 2016 میلادی در فیسبوک به نوعی تعجب خود از چرخش ناگهانی امرالله صالح را نشان میدهد.
امرالله صالح در این پست قدیمی میگوید: «امروز رهبران حکومت وحدت ملی خودشان را در یک زندانی که با کانتینرها احاطه شده حبس کردهاند. حدود و اربعه این زندان همان کمربند فولادی است که قبلا توسط پولیس پستهبندی شده بود. جای بسا تاسف است. با این کار باید اصطلاح وحدت ملی را از نام حکومت دور ساخت.»
رئیس جنبش سبز در بخش دیگری از این پست قدیمی خود میافزاید: «از ماه ها بدینسو حکومت خودش را از دید فکری و سیاسی منزوی ساخته بود اما امروز این انزوا شکل فیزیکی و زندان را به خود گرفت. حصار کشی بین ملت و دولت بدترین نوع مدیریت بحران است. تظاهرات امروزی هدفش زیر سوال بردن شیوه تصمیم گیری های دولت است ، نه مشروعیت آن. رهبران حکومت به جای نمایش این همه ترس و اضطراب میتوانستند به گوشه دیگر از شهر و یا ولایت کابل رفته و از آنجا اوضاع را بررسی و مدیریت کنند. حد اقل پیامد تظاهرات امروز این است که مردم افغانستان اعتقاد به کثرت گرایی و حرمت به تنوع و بافت های جامعه دارند و به حکومت پیام می دهند عصر سیاه و سفید گذشته است و باید دنیا را رنگارنگ دید . عصر یک گزینهای و تک چارهای گذشته است. بیایید به تنوع افکار و کثرت دیدگاه ها احترام بگذاریم . هیچ حکومتی در هیچ جای دنیا عقل کل نیست پس خودتان را استثنای بی جا و بی مورد نسازید.»
امرالله با اینگونه اظهار نظرهای علیه حکومت کم کم داشت به یک چهره قابل اعتماد برای مردم جهت مبارزه با انحصارگرایی ارگ بدل میشد که به یکباره تغییر مسیر داد، از سوی رئیس جمهور غنی چند روزی وزیر امور داخله شد و سپس به طور رسمی به تیم انتخاباتی غنی پیوست.
امرالله صالح پس از عضویت در اردوی غنی و در پاسخ به اعتراضات مردمی به افزایش ناامنیها گفت حاضر است با بایسکل به هرجایی که مردم بگوید سفر کند بدون اینکه نگران کشته شدن باشد.