حکومت اراده‌ی نجات نیروهای امنیتی محاصره شده توسط طالبان را ندارد
وی می‌افزاید حکومت فاجعه قتل عام نیروهای امنیتی کشور را جدی نمی‌گیرد.
آقای بهزاد تأکید می‌کند: «کشتار منسوبین نظامی و امنیتی توسط شبه
نظامیان طالبان در چند ولایت به شمول بادغیس، فاریاب و اخیرا در هلمند، بار دیگر
این پرسش را نزد جامعه مطرح کرده است که آیا این قتل عام ها محصول ضعف نهادهای
نظامی و امنیتی کشور و قوت نظامی طالبان است یا مشکل در جای دیگری است؟»
به گفته احمد بهزاد در اکثر این رویدادها، قتل عام سربازان
و افسران معمولا پس از درگیری های طولانی، در محاصره قرار گرفتن نیروهای دولتی،
اتمام مهمات و تجهیزات نظامی‌شان و نرسیدن کمک و نیروی پشتیبانی اتفاق می‌افتد.
نماینده مردم هرات در پارلمان می‌افزاید: «تا کنون مقامات
ارشد نظامی و امنیتی کشور در مورد تنها گذاشتن نیروهای درگیر و محاصره شده، پاسخ
قانع کننده‌ای به افکار عمومی نداده‌اند. معقول نیست که بپذیریم مجموعه نهادهای
امنیتی و نظامی کشور همراه با پشتیبانی اکمالاتی، اطلاعاتی، هوایی و ماهواره‌ای
حامیان خارجی‌شان (حمایت قاطع ناتو در افغانستان) به اندازه‌ای ناتوان شده باشند
که قادر به نجات صدها سرباز و افسر در نزدیکی یک قل‌اردو نباشند.»
آقای بهزاد می‌گوید: «عدم توانایی نهادهای امنیتی کشور
برای کمک رسانی و نقل و انتقالات به موقع نظامی زمانی غیر قابل باور می‌شود که
مشاهده می شود این نهادها در جایی که «بخواهند» و «اراده داشته باشند» انبوهی از
نفرات و تجهیزات جنگی را از زمین و هوا در کمترین زمان ممکن منتقل و مستقر می
سازند؛ مانند آنچه که در روزهای پایانی سال ۱۳۹۷ در
مزارشریف اتفاق افتاد.»
احمد بهزاد می‌پرسد: «با وجود توانایی حکومت و حامیان آن
برای نجات جان سربازان و افسران قوای مسلح کشور، چه علتی می‌تواند در پس فاجعه
ممتد قتل عام «غریب ترین فرزندان» این سرزمین قرار داشته باشد؟!»
آقای بهزاد تأکید می‌کند: «اگر فرضیه بدبینانه در این خصوص
را نپذیریم و منکر حضور عناصر همسو با تروریزم و طالبان در مراکز نظامی و امنیتی
کشور شویم، باید در خوش‌بینانه ترین داوری به غفلت، بی‌پروایی و ندانم‌کاری مقامات
ارشد اردو، پولیس و امنیت ملی اذعان نموده و درصدد چاره برای توقف قتل‌عام «غریب‌ترین
فرزندان مدافع این سرزمین» باشیم. »
به باور آقای بهزاد هیأت رهبری کنونی وزارت دفاع، در
کمترین حالت متهم به غفلت و ندانم‌کاری در چند فاجعه کشتار و قتل‌عام سربازان و
افسران قوای مسلح کشور می‌باشد.
وی می‌گوید: « وجدان جامعه با عربده‌کشی های مضحک چوکی نشینان کابل قانع نخواهد شد؛ جامعه می‌خواهد دلیل این همه فاجعه و این همه بی مبالاتی را بداند.»
