این دانشمندان طی تحقیقات شان به دو گسل بزرگ منطقه یعنی گسل چمن و گسل قضابند تمرکز کرده بودند.
هارث فتاحی رهبر تیم تحقیق و دانشجوی دانشگاه میامی می گوید “تحقیقات خطر وقوع زلزله را معمولا با اندازه گیری های وسیع از اطلاعات زمینی بدست می آورند. اما گسل های چمن و قضابند در مناطقی قرار دارند که به لحاظ سیاسی امکان اندازه گیری دقیق آنها وجود ندارد.”
لازم به ذکر است که این محققان با استفاده از اطلاعات ماهواره ای (ماهواره آژانس فضایی اروپا «اینویست») بدست آمده از سال های 2004 تا 2011 توانستند حرکت های نسبی زمین را در این مناطق اندازه گیری کنند و سپس مدلی از حرکات گسل های زیر زمینی را با دقت تنها چند میلیمتر طراحی کنند.
این محققان مدعی اند که از آنجایی که به مدت هفت سال این حرکات را اندازه گیری و تحلیل می کرده اند، نتایج بدست آمده شان از اطمینان بالایی برخوردار است.
براساس این تحقیقات تازه، گسل قضابند تقریبا بیش از نیمی از حرکت های نسبی میان پوسته های زمینی هند و اوراسیا را در خود جای داده است، که نشان می دهد این گسل، بار و وقوع یک زمین لرزه ای به مراتب قوی تر از زمین لرزهای پیشین را در خود متراکم کرده است.
گفتنی است که شهر کویته مرکز ایالت بلوچستان پاکستان که در نزدیکی گسل قضابند قرار دارد در سال 1935 میلادی (1314 خورشیدی) بر اثر زمین لرزه ای 7.7 ریشتری تقریبا بیش از نیمی از جمعیت خود را از دست داد.
فالک امیلونگ زمین شناس و یکی دیگر از محققان این تحقیق می گوید “بیش از یک میلیون تن از نفوس مردم کویته در پاکستان با خطر جدی زلزله (اگر به وقوع بپیوندد) مواجه هستند.”
وی می افزاید “زیرساخت ها برای وقوع زمین لرزه باید اماده باشند، در حالیکه کویته و دیگر شهرهای این مناطق، کاملا برای این گونه زلزله ها هیچ گونه آمادگی ندارند.”
این تیم همچنین بر روی گسل چمن (بزرگترین گسل منطقه) که از جنوب پاکستان شروع شده و تا شمال کابل مرکز افغانستان امتداد می یابد، مطالعه کرد. پیش از این باور بر این بود که این گسل به احتمال زیاد بیشترین حرکت های نسبی صفحه زمین را در خود جای داده است، در حالیکه براساس اطلاعات ماهواری، این گسل تنها در حدود یک سوم این حرکات را در خود جای داده است.
امیلونگ می گوید “ما باید دوباره دگرگونی های پوسته های زمینی منطقه را بررسی کنیم.”
