به همان اندازه که امضای توافق نامه صلح امریکا با طالبان جذاب و پر هیاهو بود به همان میزان درونش آکنده از بی اعتمادی ست: براساس حافظه تاریخی افکار عمومی افغان ها و مردم جهان امریکا و طالبان علی رغم امضای توافق نامه صلح در دل هرگز تعهد لازم به اجرای مفاد توافق نامه را ندارند؛ نه طالبان به این راحتی حاضر است از خیر امارت اسلامی خود بگذرد و نه ایالات متحده حاضر است به این راحتی افغانستان را ترک کند. در این توافق نامه صلح که بیشتر به یک سناریوی خطرناک شبیه است تا یک موافق نامه صلح امریکا و طالبان تلاش می کنند یکدیگر را دور بزنند.
براساس خبری که برخی رسانه ها از زبان جنگجویان طالب نقل کردند این گروه ملا هبت الله، رهبر طالبان، را تنها فرمانروای افغانستان خوانده اند و امریکا نیز خروج نیروهای خود از افغانستان را به رفتار طالبان و عمل به تعهداتش در توافق نامه امضا شده مشروط کرده است.
براساس توافق نامه امضا شده امریکا موظف است به صورت تدریجی نیروهایش را از افغانستان خارج سازد، این کاهش نیرو از سوی امریکا اما به عمل طالبان به تعهداتی که در توافق نامه سپرده بستگی دارد. امریکا هم می خواهد نیروهایش را از افغانستان خارج کند و هم به دنبال ادامه اقدامات خود در این کشور است. واشنگتن به طور همزمان هم به دنبال خروج از افغانستان است و هم می خواهد عملیات هایش را موفقانه انجام دهد. جنرال فرانک مک کنزی، فرمانده سازمان مرکزی ارتش امریکا(سنتکام) در این مورد می گوید برنامه این است که عملیات های نظامی امریکا در افغانستان به نیروهای ویژه امریکایی سپرده شود. توانایی آنها در انجام این کار به تنهایی به سناریوی بهترین شرایط بستگی دارد. خروج تدریجی به طالبان بستگی دارد. طالبان باید خشونت ها را کاهش دهند. در این میان اما نمی توان مطمئن بود که طالبان موفق به کاهش خشونت ها در آینده خواهند شد چراکه طالبان روی برخی از جنگجویان تندرو خود که توافق نامه صلح امریکا با این گروه را به رسمیت نشناخته اند کنترلی ندارد.
از سویی هم براساس توافق نامه صلح، طالبان باید گام های مثبتی برای گفت و گوی مستقیم با حکومت افغانستان بردارد: این گفت و گو که به مذاکرات بین الافغانی معروف شده نیز کار ساده ای نیست چراکه این مرحله هنوز هیچ چیز نشده به مشکل خورده است: طالبان خواهان آزادی یک باره پنج هزار زندانی خود شده اند در حالیکه حکومت افغانستان برای آزادی طالبان شروطی را وضع کرده و می خواهد این کار را در چندین مرحله انجام دهد. آزاد سازی زندانیان طالب از سوی حکومت و رهایی زندانیان نیروهای دولتی از سوی طالبان قرار بود بین دو طرف اعتماد سازی کند، امری که تاکنون نه تنها محقق نشده که به ریشه اختلاف بدل گشته است.
در کنار اختلاف حکومت افغانستان با طالبان روی مبادله زندانیان، امریکا نیز به راحتی مفاد توافق نامه خود با طالبان را می تواند زیر پای بگذارد. توافق نامه صلح امریکا با طالبان در 29 فبریه امضا شد و براساس یکی از بندهای آن امریکا باید طی چهارده ماه تمامی نیروهایش را از افغانستان خارج کند، این تعهد امریکا با مخالفت برخی از قانون گذاران امریکایی روبرو شده است؛ این قانون گذاران نگران اند با خروج کامل نیروهای امریکایی از افغانستان زمینه بازگشت دوباره طالبان به قدرت و تقویت گروه های تروریستی در این کشور فراهم می گردد. قانون گذاران و استراتژیست های واشنگتن معتقدند بخشی از نیروهای ضد تروریستی امریکا برای اعمال فشار به طالبان جهت عمل به تعهداتشان باید در افغانستان حفظ شود. همین طور اگر طالبان به تعهداتی که در توافق نامه آمده عمل نکردند، امریکا به راحتی می تواند بند خروج کامل نیروهایش از افغانستان را فسخ کند. در این راستا، جنرال مک کنزی در جلسه استماعیه کمیته خدمات نظامی کنگره امریکا به تازگی گفته است نگهداری نزدیک به 8600 نیروی امریکایی به عنوان یک گروه کوچک از عملیات های ضد تروریستی امریکا در افغانستان می تواند به هماهنگی نیروهای حکومتی افغانستان با طالبان منجر شده گفت و گوهای بین الافغانی را به پیش ببرد.
این اظهارات جنرال مک کنزی در نوع خود مفاد توافق نامه صلح امضا شده میان امریکا و طالبان را نقض کرده نوعی توافق جدید به حساب می آید، چیزی که طالبان هرگز آن را امضا نکرده اند. گفته های مک کنزی در صورت اجرا در نوع خود یک اقدام خطرناک است و توافق نامه صلح امریکا با طالبان را به پایان خواهد رساند. براساس اظهارات مک کنزی امریکا می تواند پس از چهارده ماه تعدادی از نیروهای خود را در افغانستان نگه دارد این درحالی ست که براساس مفاد توافق نامه امضا شده کاهش خشونت از سوی طالبان می بایست به بسته شدن پایگاه های نظامی امریکا در افغانستان شود. جنرال مک کنزی اما تاکید می کند طالبان به تعهد خود در کاهش خشونت عمل نخواهند کرد.
در کنار بی اعتمادی مک کنزی به طالبان در اجرای تعهداتشان در توافق نامه اما از نوع عمل امریکا و حکومت افغانستان نیز نباید به آسانی گذشت. آزادی زندانیان طالبان از سوی حکومت افغانستان که به عنوان بندی در توافق نامه صلح امریکا با طالبان گنجانده شده بدون هماهنگی و مشورت با حکومت افغانستان صورت گرفته است. حکومت افغانستان حاضر نیست این بند از توافق نامه را به راحتی اجرا کند. امریکا نیز از موضع حکومت افغانستان در آزادی مشروط زندانیان طالب دفاع کرده است. این نوع رویه حکومت افغانستان و امریکا سبب شده طالبان حمله به نیروهای دفاعی و امنیتی افغان را از سر بگیرد اما به نیروهای خارجی از جمله نیروهای امریکایی حمله نکند.
به هر صورت آنچه واضح است توافق نامه صلح امریکا با طالبان در آینده در مسیر درست به پیش نخواهد رفت چراکه طرف های دخیل در توافق نامه اعتمادی به همدیگر ندارند و از سویی هم حکومت افغانستان از امضای این توافق نامه دل خوشی ندارد.
