فیرهای شادیانه! یعنی شهروندان همه تا دندان مسلح اند؟
تیم ملی کریکت کشور امشب در مصاف با تیم ملی قدرتمند کشور زیمبابوه توانست با اختلاف 146 دوش این تیم را در شهر شارجه زمین گیر کند.
ملی پوشان کریکت کشور در این بازی 50 دوره، ابتدا توپ زنی کرده و امتیاز 241 را برای تیم حریف تعیین کردند.
اما تیم ملی زیمبابوه با از دست دادن تمامی بازیکنانش در دوره سی و یکم و کسب تنها 95 امتیاز، بازی را به تیم کشورمان واگذار کرد.
پیروزی خوشحال کننده ای بود؛ ملی پوشان کریکت کشور توانستند شادی شیرینی را برای شهروندان که تقریبا یک ماه را در بهت و ماتم حوادث تروریستی اخیر در کشور بخصوص کابل بسرده بودند، به ارمغان بیاورند.
اما ظاهرا زندگی شهروندان افغانستان و بخصوص کابل با صدای انفجار و تیراندازی عجین شده است و هر کاری هم که کنند نمی توانند از دست این صداهای (هم اکنون کاملا آشنا) خلاص شوند.
ظاهرا شهروندان کشور باید بپذیرند که این صداها هم بخشی از زندگی همیشگی آنهاست؛ درست مانند صدای تلویزیون های خانه ها، یا صدای آرنگ موترها در سرک ها.
دقایقی از پیروزی و شادی آن نگذشته بود که باز هم کام شهروندان تلخ شد و ترس سراسر وجود آنان را فرا گرفت. از هر گوشه شهر کابل صداهای تیراندازی بر می خواست و هر یک با نوعی اسلحه خاص رقابتی را به مراتب تندتر از ملی پوشان کشورمان با ملی پوشان زیمبابوه با یکدیگر به راه انداختند.
هر یک تلاش می کردند که مرمی های بیشتری فیر کنند و صدای آن از دیگری بلندتر باشد.
کریکت را ما بردیم، اما نمی دانیم در رقابت تیراندازی امشب چه کسی برنده شد. بازنده اما معلوم است، و آن هم شهروندان افغانستان بودند که شاید حتی استحقاق دقایقی خوشحالی را هم ندارند و باید دایما گوش شان به صداهای وحشتناک آغشته باشد.
اما این ترس تنها شامل شهروندان کشور نیست؛ سران دولت وحدت ملی و مقامات امنیتی کشور هم باید گوش به زنگ باشند که ظاهرا بسیاری ها در داخل همین آرامی های شهر (که البته به موهبت تعدد انتحاری ها و انفجارها، زیاد هم نمی توان این واژه را برای شهر کابل بکار برد) تا دندان مسلح هستند.
آیا آنها سلاح هایشان را با قیمت های گزاف و شاید غیرقانونی تهیه کرده و در خانه هایشان نگه داری می کنند و فقط منتظراند که تیم ملی کریکت کشور یا یک تیم دیگر به یک پیروزی دست یابد، و آن وقت آن سلاح هایشان کاربرد پیدا کند؟ یا خیر کاربردهای دیگری هم دارد؟!
معلوم نیست که چه تعداد از همین سلاح هایی که امشب در میان شادی ها برای برد تیم ملی کریکت از آن ها مرمی شلیک شد، برای سرقت های مسلحانه، قتل های هدفمند و زورگیری ها استفاده شده است!
اما افغانستان آنقدر غم و ماتم را شاهد بوده است، که قطعا بسیاری ها باز هم ندای شکر سر می دهند که از همین سلاح ها در کنار فیرهای شادیانه برای تجلیل از پیروزی یک تیم ورزشی، فقط برای جرایمی چون سرقت و قتل های هدفمند استفاده گردد.
اما وای به آن روزی که از همین سلاح ها برای اهدافی به مراتب کلان تر در سطح کشور استفاده گردد.
مرتضی احمدزاده
