علی(ع) ماندگارترین چهره در تاریخ! (قسمت ۴) واقعاً علی کیست؟
آنکه به نص تاریخ در محراب عبادتش به خاطر پابندی شدیدش به عدالت کشته شد.
(قتل فی محراب عبادته لشدهٓ عدله)
علی زاده ی کعبه
علی سوره ی توبه
به بدر آمد و سر زد
یکی عتبه و شیبه
علی حجت حق، شیرخدا، خون پیمبر
علی مرد اجل، دست خدا، ساقی کوثر
پعلی مُسلم اول
بلا فصل وصی و پسر عم نبی
علی دشمن مشرک، علی قاتل کافر
علی کیست؟
علی رهبر ابرار
علمدار محمد
سپر بود نبی را
نه یکروز، همه عمر
به هرغزوه‌ی حاضر!
به خندق که رگ گردن طاغوت برید
و یکی ضربت شمشــــیر وی افضل
ز عبودیت ثقلین
به شجاعت
لقبش شیر خدا
فاتح بدرست و حُنین
و یا حیدر و صفدر
و گشاینده‌ی دروازه‌ی خیبر
که کردست دو پاره
شکم عَمرو و ولید
و بریدست سرمرهب و عنتر
که بودند همه لات ومنات عرب وقلعه گشایان
و بت های قوی پیکر و مغرور قبیله
و شکسته ست هِبل را به حجاز
و نجبنبید زتیری که کشیدند ز پاش
در آغوش نماز
به احد آمده از غیب ندایی
که نه جز اوست جوانی و دلاور
و نه چون سیف دوشاخش
کسی را بوده سلاحی !
و بخوابید شب اول هجرت
بدان بستر خوشبوی نبوت
و نترسید زپیمان عرب
ز امیه و بوجهل و بنوشرک قریش
ز سفیان جگرسوز و زنش هند جگرخوار و زهیزم کش دوزخ!
وشویش
که بریدست خدا
دست کثیفش
به قرآن مبین سوره ی تبت
به جمل مرکب پیمان شکنان پای برید
ودست علم فتنه شکست
و شکستی کمر اهل نفاق
به صفین
دمار از دل ابلیس بر آورد
و از عورت شیخ عربی چشم بپوشید و
حیا کرد و نکشتش
اصنام عرب کرد به خاک
خشکیده ز شمشیر علی نخل خوارج.
علی کیست؟
علی ناطق قرآن
دروازه ی علم نبوی
به احادیث موثق
صفتش خیر بریه
و مَعَ الحق
امام است وخلیفه
به محمد کسی را نیست چنین نسبت نزدیک
داماد و پسرعم
وزیر است و برادر
چو هارون به موسی
و بلندست مقامش ز اصحاب تمام
به فرموده ی قرآن
از هرچه پلیدیست بری است.
و در شأن وی آیات، یکی آیت تطهیر
و در روز غدیر
پس از حج وداع
پیمبر چو به فرمان خدا گفت:
“علی است ولی امر پس از من”
خداوند بفرمود:
الیوم نمودیم ترا دین مکمل
نمودیم تمام
به شما نعمت حق
و من راضی که اسلام بود دین بشر
عُمر رو به علی کرد و بگفتاش مبارک!
که اینک شدی مولای من وجمله مسلمان
و می خواند حدیثی
که پیمبر شود آزرده به آزردگی تو
و خشنود ز هرکس که تو خوشنود نمود
و یک یک همه بیعت به علی کرده برفتند.
علی کیست؟
علی کشته‌ی محراب
کرم الله به این صورت پاکیزه و نیکو
نساییده به بت رخ
دو هجرت
به دو شمشیر جهاد و
به دو سو کرده نماز
به هنگام رکوع می دهد انگشتر خود را به گدا
و سفارش که دهد قاتل ملعون ورا آب و غذا
و خود عمری وهر روز
به نان و نمکی کرده قناعت
که ورا حاتم طی بود غلامی به سخاوت
پدر و حامی و بابای یتیمان عرب بود
و می گفت: اگر عهد ستانیدن حقی نبود
پادشهی نزد من از لنگه‌ی این کفش زبون تر
علی کیست ؟ بگو!
نجوای وی از گوشه ی شهرست بلند
مناجات علی در دل شب
در مسجد تاریخیّ کوفه
در پای ستونی دل هر سنگ شکسته
دل فولاد کباب
و گاهی شب جمعه
همراه کمیل ابن زیاد
دعا می کند وگریه‌ی سوزنده
که ربی و الهی!
ببخشای، نداریم بجز گریه سلاحی
و سرمایه و مالی بجز از طاعت تو
و گهی سر به دل چاه کند
و از قوم شکایت:
“ای کاش خداوند مرا خلق نکردی به چنین مردم نادان”
علی کیست ؟
بپرسید از او
که او محرم راز است و دریای علوم
و بگفته ست: “سلونی”
که مرا پاسخ هر نکته به پیش است
و کسی را نبود غیر علی؛
دعوای چنینی!
و کتابی که ورا نام بود نهج بلاغت
و سرآمد بود اندر سخن و
فوق کلام بشری است
علی مصدر دادست و عدالت
که در دولت او عدل شگوفا شد و
بر مالک اشتر بنوشت:
مساوات نگهدار
حتی به نگاه های خودت سوی رعایا
و زنهار که از توده‌‌ی مردم نشوی دور
که پرخواهش و کم کار بود جمع خواص
در روز عمل
پس ندهد هیچ حساب
علی کیست ؟
سرور آزادی و تقوا
که “لا” گفت به زور و زر و تزویر
و اسلام با “لا” شده آغاز و تشیع
با “لا” ی علی!
نیست خدایی به جز الله
علی کیست ؟
ندانم
نه خدا و نه بشر
بوالعجبی بوده مگر
غالی و ناصبی اش جا به سقر
بر منافق چه بخوانم صفت جان پیامبر
که نخواندست کسی
سوره‌ی یاسین به خر
ناله ام لیک از آنست که در مسجد کوفه
پای محراب چســان واقعه‌ی شق قمر
“موســــوی” نام من و شیعه ی ا ثنا عـشــــرم
چاکرکوی علی هستم و بر چاکری ام مفتخـرم
نشود با دو سر انگشت نهان تابش خورشید
و یا کاسته
از کوریّ خفاش ؛ مقام علوی
که از روز نخست
دشمن از دشمنی او را نستود
دوست از ترس
مگر نام نکویش
پر کرده جهانی بتمام
شهر و ده و کوه و کمر
باختر و قاره ی خاور!
داکتر سید علی موسوی چکاوک
علی سه شعار گذاشت ،
سه شعاری که همه هستی خودش و خاندانش قربانی این سه شعار شدند :
« مکتب » ، «وحدت» و «عدالت