گلبدین حکمتیار که گفته می شود در دهه شصت سالگی خود می باشد می گوید بدنبال صلح واقعی و منصفانه است اما به شرطی که تمامی نیروهای خارجی از کشور خارج شوند و انتخاباتی تازه در سال 2016 برگزار شود؛ موضوعی که دولت شاید نتواند به هیچ عنوان تصور کند.
اظهارات اخیر حکمتیار نشان گر این است که وی می خواهد بار دیگر نفوذ و اهرم قدرت را در سیاست افغانستان بدست آورد، اما با پس زمینه بدنامی که بدست آورده است این امر غیر متصور به نظر می رسد.
وی در اظهارات اخیر خود گفته است زمانی جنگ پایان می یابد و صلح در کشور برقرار می شود که تمامی نیروهای خارجی کشور را ترک کنند و تمامی افغان ها حق این را داشته باشند که در مورد سرنوشت خود خودشان تصمیم بگیرند و دولت منتخب خود را تاسیس نمایند.
وی که گفته می شود پس از حمله آمریکا به افغانستان به پاکستان گریخت، ویدیویی از این سخنان خود که هفته گذشته در مخفیگاهش ضبط شده را در اختیار آسوشیتد پرس گذاشته است. طرفداران وی اما تاکید می کنند که حکمتیار در افغانستان می باشد و به پاکستان نرفته است.
حکمتیار تاکنون زندگی مملو از افراط گری را با خود داشته است بطوریکه وی و طرفداران او مسئولیت مرگ هزاران افغان را در دوران جنگ های افغانستان به عهده دارد.
در دورانی که وی محصل بود، حکمتیار به عنوان کسی مشهور بود که به صورت زنانی که چهره های خود را نپوشانیده اند اسید می پاشد. او سپس به جبهه های جنگ پیوست و علیه حمله شوروی به نبرد پرداخت که از این طریق پول های هنگفتی را برای خرید سلاح از آمریکا و طالبان دریافت کرد.
بر اساس گفته های وزارت دفاع آمریکا، حکمتیار در سیاست نیز اسلامی افراطی را حمایت کرد و دو بار نخست وزیر افغانستان شد و حزب اسلامی را در سال 1969 بنیان گذاری کرد. دسته نظامی حزب اسلامی به اسامه بن لادن رهبر القاعده پس از اینکه از سودان در سال 1996 گریخت پناه داد.
اما تاریخ حکمتیار را به حاشیه راند و همانطور که برخی تحلیل گران مسایل سیاسی افغانستان می گویند “تاریخ مصرف حکمتیار هم اکنون به پایان رسیده و در زمان منجمد شده است.”
میر هارون یک تحلیل گر مسایل سیاسی کشور می گوید “نمی توانیم جایگاه حکمتیار را در جنگ علیه شوروی نادیده بگیریم. وی خودش را هم اکنون بخشی از گفتگوهای جاری در کشور می داند، اما او در دنیایی کاملا متفاوت زندگی می کند، گویا اصلا در واقعیت و در زمین نیست.”
یکی از طرفدارن حکمتیار در گفتگو با آسوشیتد پرس گفت اوایل سال جاری حکمتیار نمایندگانی را برای ملاقات با مقامات دولتی افغانستان به کابل اعزام کرد و به دولت پیشنهاد کردند که وی (حکمتیار) را نیز به عنوان طرف صحبت نیز در نظر بگیرند.
بر اساس گفته های منبع، این نمایندگان با رئیس جمهور غنی و احتمالا برخی دیگر از مقامات بلند پایه کشوری دیدار کردند، اما دفتر ریاست جمهوری این موضوع را تایید نکرد.
حکمتیار برای پایان پذیری جنگ و برقراری صلح از گفتگوهایی بین الافغانی سخن زده است که بصورت بالقوه پاکستان را نیز از محور خارج می کند؛ پاکستانی که اولین دور از مذاکرات صلح میان طالبان و دولت افغانستان را میانجی گری و سازماندهی کرد.
حکمتیار با تمسخر دولت افغانستان مبنی بر اینکه دولت واقعی سفارت آمریکا و ناتو در کابل می باشد گفت “اگر آمریکا و دولت کابل واقعا صلح می خواهند این تنها راه آن می باشد.”
وی افزود “وزارت دفاع افغانستان بخشی کوچک از پنتاگون می باشد و ارگ ریاست جمهوری نیز گوشه ای از کاخ سفید است.”
گفتنی است پس از خروج نظامیان خارجی از کشور و پایان جنگ در سال 2014، تنها تقریبا 13000 نیروی خارجی که عمدتا آمریکایی هستند در کشور حضور دارند و مسئولیت آموزش نیروهای امنیتی کشور را بر عهده دارند و در امور مبارزه با تروریسم مشوره دهی می کنند.
تعداد جنگجویان حکمتیار و اندازه گروهی که وی رهبری می کند کاملا مشخص نیست. آخرین حمله ای که حکمتیار مسئولیت آن را بر عهده داشت در سال 2013 بود که در آن حادثه دست کم 15 تن از جمله 6 سرباز آمریکایی کشته شدند.
علی محمد علی یک تحلیل گر دیگر مسایل سیاسی کشور می گوید “حکمتیار دیگر نمی تواند ارتشی مستقل داشته باشد زیرا بسیاری از جنگجویان او یا به طالبان پیوسته است و یا به گروه تروریستی نوظهور داعش ملحق شده اند.”
آقای محمد علی می افزاید “مردم افغانستان و دولت افغانستان هرگز پیشنهاد حکمتیار را قبول نخواهند کرد. وی اعتبار خود را از دست داده است.”
این بار دوم است که حکمتیار می خواهد خود را به عنوان طرف صحبت به دولت افغانستان پیشنهاد کند؛ بار اول او این پیشنهاد را به حامد کرزی رئیس جمهوری پیشین کشور ارائه کرد، اما بدلیل پیشینه افراطی گری و سوء استفاده های حقوق بشری حکمتیار، پیشنهاد وی منحرف شد.
حکمتیار گفته است “من در کشور بودم، هستم و زمانی که نیروهای خارجی از کشور بیرون روند نیز در کشورم خواهم بود.”
