راه‌روهای پر رفت‌وآمد پارک ملی پر از زنان دست‌فروش است. روزانه ده‌ها زن دست‌فروش در این راه‌روها صنایع ناب محلی، قروت، دوغ، گیاهان دارویی، وسایل زینتی و… به فروش می‌رسانند.
فاطمه زنی کهن‌سالی‌ست که مسئولیت سرپرستی خانوادۀ ۵ نفری خود را به عهده دارد. او از اهالی درۀ زیبای بند امیر است.
او و دیگر زنان دست‌فروش همه‌روزه با طلوع خورشید، خانه‌های‌شان را به مقصد راه‌روهای پارک ملی بند امیر و فروش محصولات‌شان ترک می‌کنند.
آنان با این کار، راه‌روها را برای گردش‌گران زیبا و دیدنی می‌سازند و هم درآمدی کسب می‌کنند برای فرزندان خویش. تقربیاً همۀ آنان تنها نان‌آور خانه‌های خود اند.
فاطمه، زنی که در این‌جا به فروش صنایع دستی مشغول است، می‌گوید که در بهار و تابستان تمامی خرج خانواده‌اش را از فروش دست‌ساخت‌های خودش در همین راه‌روها به دست می‌آورد. زمستان اما برای او فصل خوبی نیست. گردش‌گران کم‌تری به بند امیر سر می‌زنند و همه‌جا پر از برف و سفیدی برف می‌شود.
فاطمه از دشواری‌های کار و زندگی در محل کارش می‌گوید. به گفته فاطمه، سالانه ده‌ها هزار شهروند خارجی و داخلی به این‌جا می‌آیند و از مناظر دیدنی بامیان دیدن می‌کنند. او می‌گوید که دولت تاکنون در این مکان، هیچ مرکز صحی ایجاد نکرده است. به گفته او، شماری از گردش‌گران مریض میشوند و جایی برای مراجعه ندارند. به روایت فاطمه، وضعیت در زمستان‌ها بدتر از این هم می‌شود. یک بار اتفاق افتاده که گردش‌گری در غیبت پزشک و مرکز پزشکی، بمیرد.
او آرزوی بزرگی دیگری هم دارد. می‌گوید: به یک سایه‌بان نیاز دارد تا خورشید مایۀ اذیت‌مان نشود.
در کنار فاطمه، نزدیک به ۲۰ زن دیگر در این‌جا مصروف کار و زنده‌گی اند. عاید روزانۀ این زنان بین 300 تا یک‌هزار در روز است.
زنان دست‌فروش بامیانی می‌گویند که با ختم قرنطینه، کارشان رونق گرفته و گردش‌گران زیادی از محصولات دستی آنان خرید و دیدن می‌کنند.
معصومه، یکی از دیگر از دست‌فروشان می‌گوید که در ماه‌های اخیر گردش‌گران زیادی به این‌جا می‌آیند. او از این‌که کارش دوباره رونق گرفته، خوش‌حال است.
هر گردش‌گری که برای نخستین‌بار وارد بند امیر شود، در نخستین دیدار از این پارک تفریحی، به تولیدات محلی این زنان دست‌فروش چشم می‌دوزند. شماری از گردش‌گران این تولیدات را بهترین تحفۀ بامیان می‌دانند و برای خود و نزدیکان‌شان از نزد این زنان خرید می‌کنند.
سلام وطن دار
