“خانه از پای بست ویران است  خواجه در فکر نقش ایوان است”

مجلس نمایندگان امروز مقامات عالی رتبه امنیتی کشور را برای پاسخگویی به دلایل افزایش نا امنی، افزایش جرایم جنایی و از همه مهمتر برنامه نهاد های امنیتی برای بهبود وضعیت امنیتی در سال جدید به مجلس فرا خواند.

سرپرست اداره امنیت ملی کشور در جلسه امروز پارلمان گفت سازمان استخباراتی پاکستان(آی اس آی) به طور کامل از طالبان و دیگر گروه های تروریستی در افغانستان با هدف شعله ور نگه داشتن جنگ حمایت می کند.

ظاهر قدیر، معاون اول مجلس، نیز تاکید کرد پاکستان در حال ایجاد پایگاه های نظامی در داخل خاک افغانستان است.

وی از ارگان های امنیتی خواست استحکامات در نقاط مرزی با پاکستان را افزایش دهد.

این اظهار نظر سرپرست اداره امنیت ملی کشور و معاون اول مجلس مصداق بارز ضرب المثل “خانه از پای بست ویران است   خواجه در فکر نقش ایوان است” می باشد.

به  اذعان بسیاری از کارشناسان امر تا زمانیکه افغانستان مسائل اساسی خود با پاکستان را رفع نکند، صلح و امنیت در کشور به دست نمی آید.

یکی از علت های ایجاد نگرانی و تشویش در پاکستان و در نهایت طرح ریزی عملیات های تخریبی در افغانستان بوسیله طالبان یا گروه های تروریستی دیگر از سوی پاکستان، نزدیکی دولت افغانستان به هند می باشد؛ دولتمردان افغانستان حین تنظیم خطوط روابط خود با هند نباید بی محابا عمل کرده و دشمنی دیرینه هند با پاکستان را در نظر بگیرند. در صورتیکه روابط کابل و دهلی نو حساب شده باشد و پاکستان را تحریک نکند، پاکستان یک گام به تلاش به برقراری صلح در افغانستان نزدیک تر می شود.

عامل اصلی دیگری که همواره روابط کابل و اسلام آباد را شکر آب ساخته مساله خط دیورند می باشد؛ در سال 1947 زمانیکه کشور پاکستان تشکیل می شد، دولت وقت افغانستان با طرح خط دیورند به قلمرو جغرافیایی پاکستان اعتراض کرد و به نوعی تشکیل پاکستان با آن حد و مرز را نپذیرفت.

این روند تا سال 1978 و تا زمان سقوط دولت داود خان ادامه یافت. در آن زمان دولت افغانستان افراد و گروه هایی را از خارج وارد می کرد و با تمویل آنان پاکستان را تحریک می نمود. این گروه ها بعضا توسط هند و روسیه حمایت و علیه پاکستان در مناطقی مانند وزیرستان، بلوچستان و خیبر پشتونخوا به کار گرفته می شد.
همزمان با جهاد افغانستان اوضاع تفاوت اساسی پیدا کرد و پاکستان شاهراه تحویل کمک های امریکا و دیگر کشورهای متحد امریکا به مجاهدین شد و این فرصت  مناسبی برای پاکستان بود. بعد از اینکه جنجال های داخلی بین گروه های مختلف مجاهدین بر سر تقسیم قدرت زمینه نفوذ طالبان را فراهم کرد، پاکستان به روای دیرینه خود رسید. پاکستان از همان زمان از طالبان به  عنوان ابزار استفاده کرد تا دولت دلخواه خود را در افغانستان حاکم کند تا برای همیشه تهدیداتی مانند تهدیدات زمان داود خان را برای همیشه از بین ببرد.

دولت طالبانی مورد قبول مردم افغانستان نبود و با نابودی دولت طالبان در سال 2001 به کمک امریکا اما پاکستان دست از حمایت طالبان بر نداشت و با تقویت بیشتر این گروه آن را به عنوان ذخیره ای طلایی برای آینده نگه داشت.

امروز اما همه می بینند که این ذخیره طلایی پاکستان به  اضافه داعش که به تازگی به بازی جنگ در افغانستان اضافه شده اکنون به نفع پاکستان امتیاز گیری می کند.

بنابر این باید گفت تا زمانیکه افغانستان مشکلات  اصلی خود با پاکستان را حل نکند، جنگ در افغانستان به پایان نمی رسد و از طرفی چون دولت افغانستان وابسته به امریکا و متحدانش می باشد هرگز توان تصمیم گیری مستقل را ندارد.

قدرت های استعماری نیز هرگز نمی خواهند که افغانستان با پاکستان کنار بیاید چرا که با استقرار صلح در افغانستان مردم این کشور دیگر حضور خارجی ها را نخواهند خواست.

پس کش و قوس های درگیری و نا امنی در افغانستان به این زودی به پایان نمی رسد.

جامعه جهانی و امریکا اگر به دنبال کمک واقعی به افغانستان است باید زمینه حل مشکلات اساسی افغانستان با پاکستان را فراهم سازد به گونه ای که بازی برد-برد برای دو کشور همسایه رقم بخورد.

اینکه پاکستان از جنگ نیابتی در افغانستان دست بردارد و افغانستان نیز بار دیگر هرگز موضوع خط دیورند را به میان نیاورد را گذشت زمان مشخص می کند.

فرهاد زارع