از دید طالبان هر چیز تازه کافر است و باید خراب شود
در کنار دیگر پیامدهای جنگ طالبان، پیامد بد و زیان‌آورش تخریب تأسیسات عامه است؛ تأسیساتی که از پول مالیه دهقان، دستفروش و شهروندان فقیر ساخته می‌شود. این گروه باید در مقابل تأسیسات عامه بی‌طرف می‌بود؛ چون این تأسیسات مخصوص حکومت یا کدام جریان دیگر نیست، بلکه متعلق به مردم است. با وصف آن‌که طالبان در سیاست اعلامی‌شان بر حفاظت از تأسیسات عامه تأکید دارند؛ اما با تأسف در طی چندین دهه جنگ، ضمن این‌که از گهواره تا گور قربانی گرفتند، با تخریب تأسیسات عامه از قبیل جاده‌ها، پل‌ها، پلچک‌ها، مکتب‌ها، شفاخانه‌ها و ساختمان‌های دولتی، خسارات هنگفت مالی را بر مردم ما تحمیل کردند.
به باور نویسنده، پشت این همه ویرانی‌ها و به آتش کشیدن‌ها، عوامل و انگیزه‌های متعددی وجود دارد که به صورت فشرده به برخی از آن‌ها پرداخته می‌شود.
طالبان با هر چیزی که پسوند «جدید» دارد، مشکل دارند
طالبان با ساختمان جدید، پل جدید، سرک جدید، ساختار جدید، مدیریت جدید، حکومت جدید، مکتب جدید و فکر جدید مشکل دارند. آنان حتا با لباس جدید مشکل دارند؛ شما اگر با لباس جدید و ظاهر نسبتاً مناسب از محل تحت کنترل طالبان عبور کنید، بدون شک بازجویی می‌شوید. در واقع در میان آنان لباس جدید معیار قابل ملاحظه‌ای است برای شناسایی نظامیان و در کل کارمندان دولتی. طالبان به این دلیل با پدیده‌های جدید مشکل دارند که این پدیده‌ها محصول فکر جدید و دنیای جدید است. طالبان با محکمه صحرایی و جرگه‌های قبیله‌ای مشکلی ندارند؛ بلکه با نهادها و عناصر اساسی دولت‌های مدرن، هم‌چون قوه‌های قضاییه و اجراییه، مشکل دارند. آنان با برق و پایه‌های برق مشکل دارند. طالبان سرک خامه را منفجر نمی‌کنند؛ اما سرک آسفالت‌شده را تخریب می‌کنند. آنان با چوب و پل چوبی مشکل ندارند؛ بلکه با سمنت، سیخ گول و پل و پلچک آهنی مشکل دارند.
از دید طالبان تأسیسات عامه کافر هستند
هشت صبح طی مطلبی در مورد تخریب تاسیسات عامه از سوی طالبان می نویسد این گروه تأسیسات عامه را کافر می‌دانند و به این باور هستند که چون این تأسیسات از پول کشورهای «کفری» ساخته شده‌اند، استفاده از آن‌ها حرام است. بنابراین، وقتی آنان یک ولسوالی را تصرف می‌کنند، تعمیر ولسوالی/قوماندانی و در کل ادارات زیرمجموعه آن را به آتش می‌کشند. البته کار طالبان تنها با آتش کشیدن تأسیسات عامه تمام نمی‌شود، آن‌ها تعمیرها و خانه‌های شخصی را به دلیل این‌که صاحبان آن‌ها نیز نوکر غرب هستند و از پول امریکا این خانه‌ها را ساخته‌اند، کافر می‌دانند و در جریان جنگ، داخل این ساختمان‌ها می‌شوند و به مثابه سنگر محکم دفاعی از آن‌ها استفاده می‌کنند.
گروه طالبان برای ویرانی ساخته شده است
گروه طالبان یک گروه آبادگر/سازنده نیست؛ بلکه یک گروه ویرانگر است و دوست دارد بر تاریکی‌ها و ویرانه‌ها حکومت کند. اگر این گروه کوچک‌ترین دغدغه برای ساخت‌وساز می‌داشت، تاکنون ما شاهد خدمات فراوانش در مناطق تحت کنترولش می‌بودیم. طالبان منابع عایداتی/مالی و بشری نسبتاً کافی برای ساخت‌وساز دارند. این گروه در کنار کمک‌های بیرونی بر بخشی از معادن تسلط دارد و سال‌ها است که از این معادن بهره‌برداری می‌کند. طالبان در بسیاری از شاهراه‌های خرد و بزرگ، ایست بازرسی دارند و از وسایل نقلیه، مالیه سنگین می‌گیرند و در ضمن سه وقت نان‌شان هم بر دوش مردم است. با آن‌هم ما از این گروه توقع ساختن میدان هوایی و بند آب‌گردان و برق نداریم، کافی بود طالبان یک پل چوبی برای مردمی که زیر پرچم‌شان زنده‌گی می‌کنند، می‌ساختند. ولی قسمی که قبلاً ذکر شد، این گروه نه تنها علاقه‌ای به آبادانی ندارد که اشتیاق وافر به ویرانگری دارد. اگر چنین نیست، چرا وقتی یک ولسوالی را تصرف می‌کنند، ساختمان ولسوالی و بقیه ادارات را به راکت می‌بندند؟ چرا میز و چوکی را به آتش می‌کشند؟ آیا از ساختمان، میز و چوکی و بقیه امکانات ولسوالی، استفاده سالم نمی‌توانند؟
طالبان احساس وطن‌دوستی ندارند
تخریب تأسیسات عامه توسط طالبان بیانگر این است که این گروه نه تنها با حکومت که با مردم نیز در جنگ است؛ تخریب جاده‌ها، پل‌ها، پلچک‌ها، مکتب‌ها و ساختمان‌های دولتی که استفاده‌کننده‌گان درجه‌اول آن‌ها مردم هستند، جز اعلان جنگ با مردم پیام دیگری ندارد. نتیجه‌ای که از تخریب دارایی عامه توسط طالبان می‌توانیم بگیریم، این است که این گروه هیچ حس تعلق و وابسته‌گی نسبت به افغانستان ندارد. اگر طالبان احساس وطن‌دوستی می‌داشتند، دارایی عامه را دارایی خود می‌دانستند و به جای تخریب تأسیسات عامه، آن‌ها را حفاظت می‌کردند و توسعه می‌دادند. عمل‌کرد طالبان نشان می‌دهد که گویا آنان تصمیم ماندن در افغانستان را ندارند و آمده‌اند که بکشند، تخریب کنند، آتش بزنند و سپس بروند.
