احتمالا حمله شوروی به افغانستان سبب ایجاد گروه های افراطی شد

ضمیر کابلوف فرستاده رئیس جمهور روسیه برای افغانستان در گفتگو با خبرگزاری دولتی ترکیه گفته است “هنگام حمله شوروی به افغانستان، یکی از اصلی ترین شعارها برای حمایت از افغانستان این بود، که «شوروی آمده است تا اسلام را نابود کند»؛ و این شعار به تنهایی (برای بوجود آمدن گروه های افراطی) کافی بود.”

کابلوف گفت که این گونه شعارها بسیاری از مردم را ترغیب کرد تا به افغانستان آمده و «جهاد» کنند.

وی افزود “برای مثال، اوسامه بن لادن شهروند یمنی الاصل سعودی تبار و بسیاری های دیگر از اتفاقاتی که در دنیای اسلام به ویژه شعار تهدید خطر نابودی اسلام در حال وقوع بودند، خشنود نبودند.”

کابلوف علاوه کرد “افغانستان به مکانی مناسب برای آدم هایی از این دست تبدیل شد و این افراد اما افغانستان را بی ثبات تر کردند.”

“زبانی مشابه زبان داعش”

ضمیر کابلوف در خصوص اینکه گروه طالبان هم اکنون یک نهاد محلی و یا یک گروه بین المللی می باشد، گفت که این گروه هم اکنون بیشتر یک نهاد محلی است.

او گفت “اول از همه، طالبان بومی نیست. در داخل طالبان، شاخه های متفاوت با طرز تفکرهای متفاوت وجود دارد.”

وی همچنین گفت که طالبان به زبانی صحبت می کند که گروه داعش هم اکنون صحبت می کند.

او گفت در درون طالبان هم اکنون گروه های پرنفوذی وجود دارند که طرز تفکر آنها بسیار افراطی تر از دیگر اعضای طالبان است، طرزی تفکری مشابه گروه داعش.

به گفته کابلوف، اما رهبری و اکثریت اعضای طالبان یک نیروی محلی است.

او افزود “پس از تمامی درس هایی که طالبان از افغانستان گرفت، تفکر «جهاد جهانی» را فراموش کرد. آنها (اعضای طالبان) ناراحت و پشیمان هستند که از اینکه از اوسامه بن لادن پیروی کردند. آنها هم اکنون فقط با دشمنان اسلام و اشغالگران افغانستان مبارزه می کنند و می خواهند که دولتی اسلامی (اسلام طالبانی) در افغانستان حکومت کند.”

فرستاده روسیه برای افغانستان همچنین در خصوص گروه القاعده گفت که این نفوذ این گروه کاهش یافته است، اما نابود نشده است. “گروه داعش به عنوان یک رقیت برای گروه القاعده، بسیار زیرکانه تر عمل می کند. این گروه (داعش) از اشباهات گروه القاعده درس گرفته است.”

این دیپلومات روسی گفت که داعش و یا تهدیدهای مشابه داعش تا زمانی که تمامی مشکلات دنیا مرتفع نشده اند، وجود خواهد داشت. “منظورم تا زمانی که دنیای اسلامی احساس می کند توسط دنیای غرب در خطر است و تا زمانی که رهبران برخی کشورهای اسلامی ثروتمند باشند و مردمانشان نباشند.”

“پایگاه ها و راکت اندازها”

شوروی در 27 دسامبر سال 1979 میلادی (6 جدی 1358) به افغانستان حمله کرد و تهاجم آن تقریبا 10 سال به طول انجامید که سبب کشته شدن نزدیک به یک میلیون غیرنظامی گردید و نزدیک به 90 هزار مبارز مجاهد، 18 هزار سرباز افغانستان و 14500 سرباز شوروی نیز کشته شدند.

ضمیر کابلوف اما ادعای این که تقریبا یک میلیون غیرنظامی افغانستانی در این تهاجم جانشان را از دست دادند، را رد می کند و می گوید که روسیه و دیگر کشورهای دخیل در این ماجرا آمار دقیقی از تلفات ندارند.

او گفت “تلفات یک میلیونی ابتکار آمریکایی ها بود که بعدها روسیه را به عنوان قصاب به تصویر در آورند.”

وی اما در خصوص دلیل تهاجم شوروی به افغانستان، بخشی از آن را مربوط به شرایط دوران جنگ سرد کرد.

او گفت “تکنالوجی مانند امروزی نبود. پایگاه ها و راکت اندازها بسیار برای ما مهم بودند. و این دلیل اصلی نگرانی ما نیز بود.”

ضمیر کابلوف افزود “رهبران کمونیست اتحاد جماهیر شوروی احتمالا نگران تصرف افغانستان توسط آمریکایی ها بودند.”

وی گفت روابط خوب و تعامل اقتصادی شوروی با افغانستان از دهه 1950 میلادی شروع شد.

او همچنین مستعمره زدایی پاکستان و هند را نیز یکی دیگر از عوامل دخیل در تهاجم شوروی به افغانستان عنوان کرد.

کابلوف همچنین ادعای اینکه شوروی طرح حمله به پاکستان را نیز در نظر داشته، رد کرد.

او گفت “من تاکنون نشنیده ام که کسی در این باره گفتگو کند. به نظر من رهبران شوروی از خطر چنین حمله ای آگاه بودند، که اگر به پاکستان حمله کنند، جنگ بزرگتری به راه می افتاد. از سویی دیگر، پاکستان کشوری هسته ای است.”

وی اما گفت این که چگونه خطرات داخل پاکستان را باید نابود کرد همواره یک مسئله عملیاتی مورد بحث بوده است.

او افزود همچنین پاکستان دوستان زیادی مانند چین و آمریکا داشت.

او گفت “شوروی دوست پاکستان نبود. اما حضور در افغانستان بسیار مهم بود.”

ضمیر کابلوف در خصوص اینکه چرا جنگ تقریبا به یک دهه در افغانستان طول کشید، گفت “عمدتا این بخاطر نامحبوب بودن ایده جنگ در داخل شوروی بود.”

او گفت حضور نظامی شوروی در افغانستان مشکلات ساختاری زیادی در داخل شوروی ایجاد کرد، اما از مشکلات اصلی نبود.

فرستاده روسیه برای افغانستان علاوه کرد “حضور نظامی ما در افغانستان به عنوان یکی از موانع توسعه در اتحاد جماهیر شوروی دیده می شد.