به گزارش رها، در اعلامیه شورای امنیت ملی آمده است که شورای مشورتی روند صلح و هیأت مذاکره‌کننده، بر اساس فرمان رئیس‌جمهوری این کشور تشکیل شده است.
در فهرست اعضای این شورای ۳۱ نفره، افراد دولتی و غیر دولتی حضور دارند. هفده عضو این شورا از چهره‌های جهادی و اعضای دولت قبلی افغانستان هستند.
حامد کرزی، صبغت‌الله مجددی، عبدالرسول سیاف، گلبدین حکمتیار، عطا محمد نور، محمد کریم خلیلی، محمدآصف محسنی، یونس قانونی، حامد گیلانی، حاجی دین محمد، اسماعیل‌خان، سید منصور نادری، صلاح‌الدین ربانی، عبدالهادی ارغندیوال، آمنه افضلی، صدیقه بلخی و امرالله صالح رهبران جهادی و اعضای دولت قبلی هستند که نام‌شان در این فهرست دیده می‌شود.
محمد اشرف‌غنی، رئیس جمهوری افغانستان دو هفته پیش در نشست ژنو طرح جدید حکومت این کشور برای مذاکره با گروه طالبان را اعلام کرد. ایجاد شورای مشورتی صلح و تعیین گروه مذاکره‌کننده با طالبان، بخشی از این طرح جدید است که آقای غنی از آن به‌عنوان “نقشه‌راه صلح” یاد کرد.
شورای امنیت ملی می‌گوید که “بورد عالی مشورتی صلح” چهار وظیفه عمده دارد: ارائه مشورت‌های سازنده به رهبری دولت، بررسی و ارزیابی پیشنهادهای کمیته‌های کاری صلح، ارائه برنامه و چارچوب مذاکرات و نظارت از تحقق روند مذاکرات صلح.
در تشکیلات شورای عالی مشورتی صلح ۹ کمیته فعالیت می‌کنند: کمیته‌های نمایندگان احزاب سیاسی، نمایندگان علما، زنان، سران و نمایندگان اقوام، فعالین مدنی و فرهنگی، نمایندگان سکتور خصوصی، نمایندگان مهاجرین، نمایندگان جوانان و کمیته نمایندگان خانواده‌های قربانیان جنگ.
این کمیته‌ها قرار است نظریات مردم را جمع‌آوری کنند، تحلیل این نظریات را به شورای عالی مشورتی صلح ارائه دهند و از پیشرفت روند صلح به مردم آگاهی دهند.
اعضای شورای عالی مشورتی صلح
به اضافه رهبران جهادی، رئیس جمهوری و معاونین او، رؤسای سنا و مجلس نمایندگان، مشاور امنیت ملی و قاضی‌القضات از جمله مقام‌های بلندپایه‌ای هستند که نام‌شان در این فهرست به چشم می‌خورد.
گفته می شود دولت افغانستان با این طرح سازوکار داخلی برای آغاز گفتگو با گروه طالبان را شکل داده است. در حال حاضر نهادهای شورای عالی صلح، شورای عالی مشورتی صلح و هیأت مذاکره‌کننده با گروه طالبان تشکیل شده اند.
این تشکیلات در حالی به وجود میاید که شورای عالی صلح چندین سال است وجود دارد و با وجود این شورا نیاز به تشکل های جدید مانند هیأت مذاکره کننده صلح و یا شورای مشورتی صلح ضرورت ندارد و می توان با تغییر و تقویت شورای عالی صلح به اهداف مورد نظر رسید و کار مذاکرات صلح را پیش برد.
با تشکیل نهاد های جدید در واقع فلسفه وجودی شورای عالی صلح زیر سوال می رود که اگر وجود این شورا لازم نیست چرا سالها برای این شورا هزینه های گزاف پرداخت شده است و اگر لازم است نهادهای موازی معنا ندارد.
