درد های تاریخی در قالب هنر به نمایش گذاشته شد

صابر انتظار، استاد دانشگاه کابل و برگزار کننده این نمایشگاه، هدف از برگزاری این نمایشگاه را ادای مسوولیت در قبال جامعه و نشان دادن خشم و انزجار مردم علیه جنگ عنوان کرد.

آقای انتظار افزود که خواسته است؛ با برگزاری این نمایشگاه یک سلسله حقایق و واقعیت ها را برای نسل جوان بازگو کند و وی میخواهد که با به تصویر کشیدن این آثار و نقاشی روی استخوان ها؛ فرزندان این کشور را از گذشته با خبر سازد.

او خاطر نشان کرد که در آغوش جنگ بزرگ شده است و همین جنگ هزاران استعداد را دفن کرده است. او می گوید، نمی خواهد، بیش از این جنگ در افغانستان باشد.

آقای انتظار تصریح کرد که بیش از بیش از 1 سال روی این نمایشگاه کار کرده است.

برگزار کننده این نمایشگاه، هیچ نامی را برای نمایشگاه اش انتخاب نکرده بود و مخاطبان هر کس به گمان خود برداشت آزادانه داشتند.

حجت الاسلام و المسلمین واعظ زاده بهسودی نیز حین افتتاح این نمایشگاه گفت که افتخار می کنیم که چنین اساتیدی را در بخش هنر های زیبا داریم که در جامعه عناصر فعال و پر تلاش اند.

باز دیدکنندگان و هنرمندان، شیوه کاری استاد صابر را یک شیوه جدید در عرصه کار نمایشگاهی در کشور خوانده و می گویند، که استاد صابر، جهت فضا سازی این نمایشگاه، از شیوه کاملا جدید کار گرفته، که تا هنوز در سطح کشور بی نظیر است.

سلمانعلی ارزگانی، استاد خوشنویسی نیز گفت که این نمایشگاه از دو جهت –اجرای کار و فضای نمایشگاهی- با نمایشگاه های که قبلاً در کشور برگزار شده است کاملاً متفاوت است.

آقای ارزگانی افزود که این یک کار کاملاً جدید و استثنایی در بخش نمایشگاه ها است.

در همین حال بازدید کنندگان از این نمایشگاه، برگزاری چنین نمایشگاه های را، برای آگاهی جامعه از وضعیت گذشته موثر خوانده و از دیگر جوانان نیز می خواهند که باخلق آثارهای هنری، برای آگاهی بیشتر جامعه تلاش کنند.

ریحانه رها، بازدید کننده، گفت: در ابتدا تصور می کردم که حتماً مکان برگزاری این نمایشگاه را مجلل ساخته اند، اما وقتی از دروازه ی مصلی وارد شدم، تجمع مردم را در گوشه ی متروکه‏ی پر خار و خاشاک دیدم که خیلی برایم تکان دهنده بود.

بانو رها افزود، زمانیکه به اولین استخوان لغزنده و سیاه شده برخوردم خیلی تکان خوردم و بعد از تماشای چند قسمت، چشمم به یک کتاب نیمه پاره، تسبیح، دمپایی، استخوان پوسیده که حلقه ی در آن بود و یک داس نیمه سوخته و زنگ خورده، افتاد که نشان می دهد جنگ در این سرزمین امید های را ناامید ساخته است.

او ادامه داد که این تصاویر یادآور کارها و زندگی نیمه تمام یک بخش بزرگ و زحمت کش و بیچاره این سرزمین است.

براساس گفته های خانم رها؛ در گذشته‏ی ما همه چیز نیمه و یا نا تمام است و باید آنها را دید و بعد با موشکافی همه چیز را از حالت نیمه تمام بیرون آورد و نباید بگذاریم که از این به بعد هیچ چیزی نیمه باقی بماند.

گفتنی است که این نمایشگاه برای اولین بار در کشور برگزار شده و تاکنون چینن نمایشگاهی در سطح کشور برگزار نشده بود.