خاطره ای از دو نماینده زن سازمان ملل: طالبان به ما نگاه نمی کردند/ بعدها دست می دادند

این چالش اما برای سازمان ملل متحد حتی به مراتب شاید بیشتر باشد؛ همانطور که این سازمان در دوران حاکمیت قبلی طالبان بر افغانستان با آن مواجه بود.

خانم «رادیکا کوماراسوامی» گزارشگر وقت سازمان ملل متحد برای پرونده های خشونت علیه زنان در زمان حاکمیت قبلی طالبان بر افغانستان در خاطره اش می گوید در روزهای ابتدایی که وارد افغانستان شده بود، مقام های طالبان حتی به او نگاه نمی کردند.

خانم کوماراسوامی به انترنشنال پرس سرویس گفته است: “زمانی که با وزیر خارجه وقت طالبان دیدار کردم، ما بجای رو در رو نشستن، با فاصله ای زیاد روی دو چوکی کنار هم نشستیم. او به من نگاه نمی کرد و من هم تلاش می کردم که صورتم را در چارچوب دید او بگذارم، اما هر چه بیشتر تلاش می کردم او بیشتر صورتش را به طرف دیگری می کرد.”

خانم کوماراسوامی می افزاید: “سپس محافظم خم شد و به من گفت که ماجرا از چه قرار است؛ یعنی که او به طرفم نگاه نمی کند.”

خانم کوماراسوامی که رتبه بالایی نیز در سازمان ملل متحد دارد می گوید وقتی که از وزیر عدلیه وقت طالبان درباره قضیه های خشونت علیه زنان پرسیدم، او جواب داد “زنان خوب تربیت شده اند، و دیگر به شوهرهایشان حمله نمی کنند.”

خانم «آنوجا ویجییسکرا» که نماینده یونیسف بین سال های 1997 الی 1999 میلادی در جلال آباد و از سال 1999 الی 2001 در کابل بوده نیز روایت مشابهی مانند خانم کوماراسوامی دارد.

خانم «ویجییسکرا» می گوید: “زمانی که در سال 1997 وارد جلال آباد به عنوان نماینده یونیسف شدم، طالبان بخاطر این که من زن بودم به من نگاه نمی کردند. در جلسات، که همگی مردان نشسته بودند، آنها حتی موقعی که خطاب به من صحبت می کردند با کمی انزجار از من رو بر می گرداندند و صحبت می کردند.”

خانم ویجییسکرا علاوه می کند: “بعد از یکی دو ماه از این نوع رفتارهای سرد که به نظر من خیلی مسخره آمیز بودند، کم کم یخ بین ما آب شد و حتی به من دست هم می دادند، به انگلیسی با هم صحبت می کردیم و روابط مان دوستانه شده بود.”

او با خنده ادامه داد “بعد از آن به دوستانم می گفتم که شاید در نظر طالبان من به یک مرد تبدیل شده ام.”