از دست دادن فرصت سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل صحنه را برای پاکستان خالی کرد

سخنرانی نکردن اسحاق زی نماینده دولت پیشین غنی در مجمع عمومی سازمان ملل واکنش های زیادی را در پی داشته است.

محمود صیقل از کاربران فیس بوک و از مقامات پیشین دولت غنی در سازمان ملل در این مورد می نویسد:«وطن به اسارت پاكستان درآمده است؛ جهل آن را می بلعد؛ نظام از غدر و خیانت زیاد فروپاشیده است؛ آخرين اميد مردم رساندن پیام شان با صراحت لهجه به جهانیان است، ولى ديروز نماینده “حکومت غنی” از ایراد خطابه در بزرگترين و مهمترین ارگان سیاست گذاری جهان (مجمع عمومی ملل متحد) انصراف داد.»

قرار اطلاع، دلیل گفته شده است این تصمیم در “مشوره با کشور های مطرح و دوستان افغانستان به شمول امریکا و ارزیابی خطرات و چالش های تخنیکی و سیاسی که بیشتر متوجه کرسی افغانستان بوده” اتخاذ گردیده است. قرار معلوم، نگرانی ها از ناحیه “طرح اعتراض و مخالفت قبل از ایراد بیانیه و درخواست رای گیری” توسط پاکستان نیز وجود داشته است که فکر شده به نفع افغانستان تمام نخواهد شد. در نهایت، این تصمیم در مشوره با وزیر خارجه “حکومت غنی” گرفته شده است.

ولی موارد فوق هرکدام قابل بحث است. آیا مشوره ها با امریکا طی چند سال اخیر، ما را به سیه چال موجوده نکشانده است که یک بار دیگر مشوره امریکا برای موضعگیری ما در ملل متحد مهم شود؟

از طرفی، به اساس قواعد داخلی مجمع عمومی هیچگونه ممانعتی (به شمول طرح هرگونه اعتراض و مخالفت) الی تصمیم کمیته اعتباردهی ملل متحد، جلو بیانیه افغانستان را گرفته نمیتوانست. کمیته اعتباردهی شاید در چند هفته و حتی دو ماه دیگر هم جلسه نداشته باشد. قواعد داخلی به هیچ عضو اجازه نمیدهد که قبل از تصمیم کمیته اعتباردهی، ایراد بیانیه یک کشور را به رای گیری ببرد.

وزیر خارجه قبلی کشور بار ها اعتراف کرده بود که سفر های رسمی طالبان به کشور های منطقه در مشوره با ایشان صورت گرفته بود. اتفاقاً، ایشان خود در مطرح ساختن سیاسی طا لبان نقش داشتند. پس شکی وجود ندارد که در این مورد نیز مشوره شان انصراف دادن از بیانیه باشد.

اجلاس سران مجمع عمومی که سال یک بار در نیمه دوم سپتمبر در نیویارک دایر میگردد، از مهمترین رویداد جهان است که طی آن روسای دولت و حکومت ها، وزرای امور خارجه و نمایندگان دایمی کشور ها مواضع کشور شانرا در مورد قضایای داخلی، منطقه یی و جهانی اظهار می دارند. فکر میکنم که یک فرصت طلایی برای افغانستان بود تا مسائل رسیدگی به اشغال نیابتی پاکستان، نشناختن حکومت طالبان، وضع ناگوار بشری، نقض حقوق بشر در ابعاد مختلف، کووید 19، خشکسالی و موضعگیری ها در قبال مسایل منطقه یی و جهانی را به سمع جهانیان می رساند. با این کار از چالش ها در قبال کرسی ما در ملل متحد کاسته می شد و به معقولیت حفظ آن اضافه می گردید.

نگران هستم که از یک طرف در مهمترین اجلاس سران ملل متحد موضع گیری نکرده ایم و صحنه را برای پاکستان خالی مانده ایم و از طرفی هم شاید دفاع ما در جلسه کمیته اعتباردهی ملل متحد که عنقریب دایر خواهد شد، ضعیف تر از آن باشد.

معمولاً، کرسی ملل متحد را به نمایندگی از ملت ها، حکومت های شان مدیریت مینمایند. با فروپاشی حکومت ها، فرصت هائیکه پیش می آید باید به اساس شعور مردم مورد استفاده قرار گیرد، نه به اساس سلیقه بقایای حکومت های فاسد و شکست خورده!